W moich wspomnieniach najpiękniej na wsi pachniał sierpień.
Stoję przy miedzy z Tatą i kuzynem Rafałem. Tata w podwiniętych nogawkach spodni ma wióry i trociny, bo ledwo od maszyny odszedł żeby nam ten kombajn załatwić.
Na to koszenie czekało się od rana, bo te pola koło domu to zawsze był jakiś znajomy rolnik.
Tą drabiną, która wtedy zdawała się być do nieba, wchodziliśmy dziecięcymi nóżkami do kierowcy.
Łapaliśmy się rurki z przodu i pędziliśmy kładąc przed sobą kłosy zboża.
Tata zamieniał słowo z kombajnistą a my z podekscytowania coraz mocniej zaciskaliśmy małe rączki na metalowym uchwycie.
Pachniało pięknie. Latały między nami pyłki, resztki kłosów, wąsy pszenicy i chude łodygi.
Te łodygi się potem nosiło w ustach cały dzień i przygryzało końcówki. Wyglądało dorosło i myślicielsko.
Popołudniami z Magdą siedziałyśmy na rowie i wyglądałyśmy wozów z sianem i wystającą belką z tyłu.
Łapałyśmy się tej belki i ukradkiem jechałyśmy. Potem trzeba było zaś wracać na nogach do naszego rowu.
Jak Kto zgubił snopek to układało się tamę na drodze i obstawiało, czy auto przejedzie i kołami rozgoni czy się zatrzyma..
I nawet po tym człowieka można było poznać.
Co niektóry przejechał i nic go dziecięca tama nie powstrzymała. A inny widząc umorusane ryje wystające z rowa, zwolnił, drzwi otwarł, zapytał, zagadał i dziecku radość sprawił.
Tylko w moje sierpniowe dziecięce lato, na auto trzeba było czasami czekać i z godziny połowę.
Ten miesiąc pachniał szczególnie. Szczególny był kolor słońca i wieczory inne.
Dziś zdaje mi się, że człowiek już nie zna takiego szczęścia co dawały dziecięce popołudnia w rowie.
Najczęściej jadło się pajdę chleba, popijało oranżadą, obok leżał rzucony rower.
Leżało się patrząc w niebo, albo na brzuchu i skubało trawę palcami.
Jakby czas zdawał się nie istnieć.. Jakby ten sierpień tak gorący i już pomarańczowo jesienny nigdy miał nie odejść…
Koło starej chałpy po Teciu szliśmy nad staw. Schodziła się cała nasza wieś i kilka sąsiednich.
My zawsze musieliśmy czekać na późne popołudnie bo Tata mówił, że woda najcieplejsza będzie.
Nie było takiego wyjazdu rowerowego żeby Kto na ramie i kierowniku nie siedział.
Przed sklepem z piwami siedzieli, po sianokosach, żniwach.. Chłopy bez koszulek i w spodniach przewiązanych chudym skórzanym paskiem.
Ile to razy jadąc przez wieś się „dzień dobry” krzyczało.. Nikt w sierpniu w domu nie siedział.
Każdy miał coś do zrobienia w polu, na podwórku, przy płocie..
A jak już nawet zrobił to pod czereśnią zasiadł i ziemniaki z maślanką zajadał. Albo botwinkę.
Koń za lejce uwiązany przy płocie koło mleczarni. Korek uliczny z dwóch aut bo krowy z pola wracały.
To wchodziły na chodnik, to środkiem ulicy szły. I ten dźwięk ciągnących się za nimi łańcuchów.
Spod tarasu, pomiędzy deskami przeciskały się malwy.
Każdy pod pachą swój bochen słonecznika niósł. Skubał i pluł.
Każdy z nas wtedy myślał, że to zwykły sierpień jest.
Upalny, spocony, czasami nudny…
źródło fot: internet
