Miesiąc: styczeń 2019

Ach, to nasze społeczne parcie i idące za tym wyrzuty sumienia…
Myślę, że nie wszystko co było, było jedynie dobre albo złe. Nie wszystko co nadejdzie będzie tylko lepsze albo gorsze. Myślę, że do wszystkiego trzeba przyłożyć swoją miarę. Ale swoją, nie społeczną. I wybierać to co właściwe dla nas aby odpowiadać sobie na wiele ważnych życiowych zagadnień.
Zetem sięgając do wychowywania dzieci poprzez nasze mamy czy babcie, teraz dostrzegamy wiele udogodnień, uproszczeń które dla nas nadeszły. Ale… niby mamy pieluchy jednorazowego użytku, pralki, zmywarki, jednak mniej czasu, gdyż na te wszystkie „ułatwiacze” życia trzeba zarobić..
Choć, czy gdyby trzeba nam było iść w pole, oprzątkę o piątej rano zrobić to mielibyśmy czasu więcej? Niekoniecznie. A nawet chyba mieli go mniej… Czyli kobieta, czy mężczyzna, niezależnie od czasów, kiedy chce wieść w miarę przyzwoite życie – jest zapracowany.
Żyjemy w czasach w których jesteśmy mocno roszczeniowi.
Mamy pretensje do życia jeżeli nie udaje się nam znaleźć wystarczająco dużo czasu na swoje hobby, pasje, odpoczynek, filmy itp… Choć ja uważam, że tego czasu każdy z nas miałby mnóstwo, gdyby nie internet. Gdyby nie telefony, tablety… Bo nawet gdy czas jest, to nie potrafimy w nim właściwie odpocząć, gdyż jesteśmy zbyt mocno „nabodźcowani” ilością informacji, szybkością życia..
Kiedy nadchodzi czas wolny , mózg nie potrafi tak nagle wyhamować.
Kiedy ostatnio w kolejce sklepowej, dość długiej, otworzyli kolejną kasę, zrobił się popłoch. Zaczęli zmieniać miejsca, zbierać te zakupy z taśmy. Przekładać, latać… I Ktoś mówi do mnie – tu Pani będzie szybciej.. Na co odpowiadam – ale mnie się nigdzie nie spieszy..
I w tym momencie dziesięć par oczu skierowało się i zastygło patrząc na mnie..
Kosmitka! Nie spieszy jej się.
A na mnie czekały obowiązki, plany, faktury, maile, obiad do wstawienia… Ale pomyślałam, co mi to pięć minut da? Tylko się w sobie umęczę, ustresuję.. Kiedy ten organizm ma wypocząć kiedy ciągle w biegu?
Postanowiłam zatem odpuszczać pośpiech, kiedy pociąg do raju ze stacji nie odjeżdża. Bo się może okażę, że jak zwolnię to wcale do pociągu wsiadać nie trzeba…
Ale do czego zmierzam… Bo jak zwykle schodzę z tematu chcąc złapać milion myśli w jedno wręcz zdanie, a do tego już kiedyś to wszystko pisałam…
Jak Wam się udaje to czytać? – szok i niedowierzanie 🙂
Tak to często z człowiekiem bywa, a już z Matkami najbardziej zagorzale, że chciałby się zbliżyć do ideału. Trochę na modłę swoich pragnień i trochę na tę, co zaobserwował między innymi ludźmi, czy w świecie.
Obserwujemy dookoła nas świat pełen zła, nienawiści, okrutności, ale do tego normalny człowiek zbliżać się nie chce. Jednak zmysł obserwacji pozwala nam obserwować każdy ze światów.
I przypatrując się również temu pełnemu dobra, pełnego w kreatywność, obfitego w rozwój, w jakimś sensie  chcemy się do niego choć zbliżyć. Człowiek jako jednostka myśląca chce się rozwijać, dać z siebie więcej i lepiej.
I tak jak pisałam najbardziej dotyczy to Matek. Ponieważ tylko one posiadają miłość bezinteresowną.
Żadna inna miłość na świecie nie może się równać miłości Matki do Dziecka.
Zatem owa miłość każe nam stać się Matkami doskonałymi. Nie dla nas samych, a dla naszych dzieci.
Chciałybyśmy by czuły się kochane, zadbane, akceptowane, najedzone, szczęśliwe, lubiane, mądre, elokwentne.
I o ile żylibyśmy na tym świecie sami i łatwo udałoby się to osiągnąć nam i naszym dzieciom, tak żyjąc pomiędzy ludźmi jest o wiele trudniej. Rodzi się nieświadomie chęć rywalizacji, ścigania ideałów.
Bo powiedz mi czy normalna matka, która dba o dom i która gotuje zdrowe, pełnowartościowe obiady, sprząta, pierze, piecze, pracuje, prasuje, pomaga przy lekcjach, ma jeszcze niezwykłą ilość czasu na zabawy z dzieckiem?
Bo ja jak odbiorę moich z placówek szkolnych,  zjemy razem obiad, chwilę się pobawią/odpoczną/odrobią lekcję, ja upiekę chałkę i ogarnę kuchnię oraz powieszę pranie to jest godzina 19:30. A odbieram o 14:30!
Zatem jak leję im wodę do wanny to machnę z nimi jedną partyjkę gry memory, gdzie często w połowie Benio wpadnie w zagniewanie, że zgarnęłam jego ulubioną parę. Wtedy rozwala całą resztę i płacząc idzie się myć. Ot wielka kreatywna zabawa z dzieckiem.
Istnije kult bycia idealną, a do tego u kobiet istnieje od zawsze to niewyjaśnione pragnienie rywalizacji..
Ach, czy ja jestem lepszą Mamą czy Ty…
A prawda jest taka, że każda z nas jest najlepszą Mamą dla swojego dziecka.
Ja nie mogę być Tobą a Ty mną. Dobrze, że jesteś świadoma, że chcesz się rozwijać. Być Mamą fajniejszą czy działającą na ich większą korzyść.. Ale nigdy nie jest dobrze, gdy zaczyna to dręczyć.
Nie, nie mówię tu o skrajnych przypadkach i o tym by takim myśleniem zrzucać z siebie poczucie winy czy wyrzutów sumienia. Mówię o tym by będąc wspaniałą Mamą nie zadręczać siebie bardziej.
Bo Mama najczęściej w domu jest Mamą w kuchni, przy desce od prasowania, w ogródku czy ze ścierką przy zlewie. Mamą co wyciąga pachnące ciasto z piekarnika, która polewa sosem ziemniaki.
Tak, ta Mama jest najwspanialszą Mamą na świecie. I właśnie to pozwala wyrosnąć Twojemu dziecku na wspaniałego, empatycznego człowieka. Przykład. Zwyczajne obserwowanie.
Dziecko może bawić się w przedszkolu, na świetlicy, z rodzeństwem, z dziećmi sąsiadów, z dziećmi przyjaciół, z Dziadkami, kuzynostwem… Dziecko może się bawić również samo! I to pozwala Mu na wprost trudne do uwierzenia rozwijanie wyobraźni i kreatywności. Aż wreszcie, czasami wieczorem, czy może w wolniejszy dzień, dziecko może pobawić się z rodzicem. Może w sobotnie popołudnie…?
Może wtedy gdy jest na to spokojny, nie wytargany życiu czas? Spontanicznie?
Bo dla dziecka liczy się czas bycia razem. Nie tylko „dziecięca” zabawy.
Pamiętam kiedy moja Mama prasowała. Pamiętam kiedy moja Mama gotowała obiad. Pamiętam kiedy piekła co piątek. Pamiętam popołudnia w ogródku. Pamiętam jak grabiła i zamiatała podwórko.
Pamiętam jak na tarasie robiła weki. Pamiętam jak sprzątała kuchenne szafki i kryształy z szafy w dużym pokoju. Pamiętam jak odrabiała ze mną lekcje. Pamiętam jak w sobotę wynosiła chodniki i myła podłogi.
Pamiętam tego niewyobrażalną ilość… To nie były kreatywne gry i zabawy. Moja Mama pokazywała mi jak pięknie żyć. A jak nadchodził zimowy wieczór to graliśmy w karty.
Pamiętam jak budowałam na podwórku bazy. Wszędzie. Do Mamy leciałam po coś z kuchni, żeby mieć do piaskowych potraw, do Taty leciałam do Warsztatu aby zbił mi dwie deski.
Oni się ze mną nie bawili, ale byli. Zawsze przychodzili, aby potem tych potraw z piasku spróbować i zachwycać się nad kolejną moją podwórkową konstrukcją. Te ich wizyty nie trwały długo. Może piętnaście minut. Ale były. A Oni przez te piętnaście minut byli bardzo zaangażowani.
Zawsze kładli mnie spać z jakąś opowieścią. Choć potem już Justynka mi śpiewała na naszym piętrowym łóżku…
Każdy może prowadzić swoje życie według własnego wyobrażenia, planu, wymagań..
Ale mój ideał dziecięcego popołudnia jest na podwórku. Z gromadą innych. Biegających po polach, lub między blokami. Zimą ze znudzoną miną chodząc między pokojami, pokładając się na dywanach. Wyciągając zapomniane już z nudów klocki.
A w tym wszystkim Mama wyrabiająca ciasto na bułki.
To mój obraz życia jakie jest dla mnie wartościowe. Dla innych może być stratą czasu, zmarnowanym potencjałem, brakiem rozwoju… Oczywiście, że może.
Ale moim życiem żyję ja, nie ten Kto myśli inaczej.
Być, przede wszystkim być obok. Rozmawiać, śmiać się czy nawet złościć czasami.
Po prostu być obok. Kiedy Ich kąpię to robię sobie w tym czasie maseczki i gadamy.
Kiedy robię coś w kuchni to bawią się sami i czasami przylecą po szklankę kompotu, czy owoc.
Latem organizują zabawy podwórkowe, gdy Tata pracuje na dworze. Benio widzi jak dba męską dłonią i swoją pracą o dom. Widzi tatę, który myje Mamie auto, który odśnieża schody żeby nikt nie złamał nogi. Widzi jak stawia płot i sprząta piwnicę.
Bo w karty i planszówki też gramy. Robimy też Tosi slalomy, aby jeździła między nimi na motocyklu. Wieczorami latem gramy w piłkę. Badmintona.
Ale przede wszystkim jesteśmy tak zwyczajnie obok. Kiedy Oni ustawiają klocki na tarasie, ja czytam książkę.
Moja dobra znajoma, kiedy była mała, miała niezwykle kreatywną Mamę. Niezliczone ilości wyjazdów, sportów, zajęć. Dziś jest kłębkiem nerwów. Bo całe życie myślała i myśli, że nie jest wystarczająco dobra. Bo marzyła w dzieciństwie aby nic nie musieć, aby móc po prostu zwyczajnie z innymi dziećmi – być.
Bo w życiu można nauczyć się wszystkiego Do wszystkiego dojść. Stać się w czymś doskonałym i wyjątkowym. Można posiąść wypracowane talenty. I może takie częstsze kreatywne spędzanie czasu z dziećmi mogłoby w tym pomóc… Może… Ale pewne to nie jest, co już nie raz życie pokazało.
Ale wiem na pewno i wierzę w to, że życia i tego jak dobrze żyć, można nauczyć się tylko raz.
Będąc z rodzicem, który zwyczajnie jest obok. I swoją pracą, czynami, buduje życie swoim dzieciom.
Bo jeżeli nie nauczy się jak żyć od rodziców, potknie się niezliczoną ilość razy. Te upadki czasami mogą być bardzo groźne…
Może Ktoś rzec – ach, nie samym gotowaniem i stawianiem płota człowiek żyje i nie w tym esencja życia – może tak rzec. I to może być w jego życiu prawdą.
Ale moją prawdą jest zwyczajne życie. Ogródek, podwórko i piekarnik.
W nim upatruję moje największe szczęście. A jeżeli moje dzieci pewnego dnia będą chciały zaznać innego szczęścia, to zrobię wszystko by im pomóc…

W sobotę wróciłam ze spotkania urodzinowego mojej czytelniczki. Prezent od męża. Obiad niespodzianka ze mną. Fantastyczni ludzie. Nie mogliśmy się rozstać.
Kiedy wróciłam zobaczyłam, że kosz z praniem (zebranym), który stał w garderobie, jest pusty.
Moja siedmioletnia córka postanowiła mi zrobić niespodziankę. Idealnie porozkładała koszulki, spodnie, bluzy, bieliznę do szafek i na swoje miejsca. Idealnie poskładała.
Nie, nie pragnę by została kurą domową. Pragnę by została kim zechce.
Ale wtedy, gdy ujrzałam ten rozłożony z praniem kosz, pomyślałam sobie, że ta droga do nauki o życiu jest chyba właściwa…
Właściwa dla mnie. Twoja może być zupełnie inna.
Bo ja mam takie niczym nie zmącone wrażenie,”że poskładane pranie i stabilny płot dookoła domu” jest kluczem do szczęśliwego życia. Naszego i naszych dzieci.