„Julio muszę Cię przeprosić. Muszę Ci się do czegoś przyznać. Głupio mi. Ale Ty to Ty. Ty chyba zrozumiesz. Przepraszam, bo przestałam Cię czytać. Przestałam zaglądać. Przestałam zachwycać się Twoimi zdjęciami. Przestałam czekać na każdy post.
I nie dlatego że przestałam Cię lubić. Albo wkurzały mnie reklamy.
Julio masz cudowna rodzinę. Jako ktoś kto nie ma właściwie nikogo, z każdym Twoim postem i zdjęciem łamało się moje serce. Wiesz. Kiedy wszyscy wokół zdecydowanie nie są samotni. Kiedy wszyscy planują śluby, wspólne mieszkania, dzieci, domy, życie, wydatki, wakacje. Wszystko Julka. A Ty jesteś sama. Całkiem sama. Zawsze sama. Wszędzie. Sama w tłumie. Sama w firmie która znasz od podszewki. Sama w rodzinie którą kochasz ale wśród tych wszystkich cudownych par jesteś jedyną osobą bez pary. Sama z każdą decyzja. Sama nocą w pustym łóżku. Sama na niedzielnym spacerze. Sama. Nie ważne co zrobisz. Nie ważne czy o siebie zadbasz czy nie. Sama nie ważne czy jesteś dla ludzi mila czy oschła. Sama nie ważne jak bardzo się starasz. I patrzysz na Twoje zdjęcia. Na Ciebie taka piękna i mądrą. Na Adama dbającego o Ciebie. Na Tosię i Benia. Nie chcę Ci zazdrościć. Ale nie potrafię na to patrzeć. Nie potrafię. Przepraszam. Wybacz mi Julio. „
Zacznę od – dziękuję.
To jeden z najpiękniejszych wirtualnych listów jaki dostałam.
Wiesz dlaczego?
Bo po pierwsze, daje mi wiarę w człowieka. Że nie jest on do końca obdarty z myślenia i zapatrzony w zaraz znikające migawki modnych aplikacji.
Że jest w nim jeszcze samoocena sytuacji, analiza siebie, swoich zachowań, a wreszcie przyznanie się do swoich słabości.
Bo wiesz, że dziś modnym jest, jedynie obraz bycia niezwykle szczęśliwym, bogatym, podróżującym, zaangażowanym i aktywnym.
A zaraz potem równie modnym, lecz już niezbyt często pokazywanym, bycie skrajnie narzekającym, obgadującym, leniwym hipochondrykiem.
Jednak ze wszystkim w życiu jest tak, że nie lubi skrajności.
Gdyby więc wziąć człowieka i pokazać na nim radość, ale też zwątpienie i bezsilność. Pieniądze, ale też wysiłek o nie i rachunki czy kredyty. Zaangażowanie jak i zrezygnowanie oraz niechęć. Aktywność i apatyczność czy rozleniwienie..
Wtedy otrzymalibyśmy człowieka idealnego.
Kiedy spotykam się z ludźmi, którzy odnoszą same sukcesy, a mąż ich nigdy nie denerwuje (w opowieściach, bo prawda taka nie bywa), to jestem taką rozmową niezwykle zmęczona.
Kiedy siadam do stołu z kimś kto we wszystko nie wierzy, wszystko się nie uda, świat jest męczący, zachowania innych są jedynie irytujące, to już do tych rozmów najczęściej nie wracam.
Od pierwszych chwil moją sympatię budzą w sobie ludzie, którzy potrafią przekląć rzeczywistość, niedomyślnego męża, dzieci ciamajdy, aby potem też pochwalić swą Teściową, docenić pogodę, ugotować obiad, który lubi mąż i powiedzieć synom, że Ich prace plastyczne są przepiękne, po czym przypiąć je na lodówkę.
Lubię ludzi, którzy nie udają. O dobrym powiedzą, ze złego się pośmieją. Czasami rozpłaczą z bezsilności. Do porażki przyznają.
Tacy ludzie powodują, że człowiek się przy nich otwiera. Może być sobą, a nie musi starać się aby w tej rozmowie doprowadzić do balansu.
Ta równowaga z człowiekiem „pośrednim” czyli normalnym i szczerym przychodzi sama.
Powoduje, że nawiązują się prawdziwe relacje między ludźmi. Nie grają przed sobą idealnych. Nie topią się w rozmowach pełnych negatywnych myśli i uczuć.
Kocham mojego męża i moją rodzinę nad życie. Rozmawiam z moją siostrą przez telefon codziennie. Czasami po kilka razy.
Ale jak się kłócimy to też z charakterem. I ktoś kiedyś powiedział, że zazdrości. Tych kłótni. Bo one świadczą o naszej zażyłości, bliskości, wielu tematach wspólnych, niezliczonej ilości rozmów i czasu razem. Tylko wtedy, albo przede wszystkim wtedy rodzą się powody do kłótni.
Kiedy żyje się obok siebie to nie ma się o co kłócić.
Moja siostra jest najwspanialszym prezentem jaki rodzice mogli mi dać. Do samej starości i śmierci chce z nią rozmawiać, wkurzać się na nią, a ona na mnie i wiedzieć, że zawsze, ale to zawsze możemy na siebie liczyć.
Choć bardzo się martwię, czy uda mi się w zdrowiu wychować moje dzieci, tak zmartwienie jest mniejsze gdy myślę, że jak mnie zabraknie to Ona będzie dla nich najwspanialszą Mamą.
Dlaczego o tym pisze? Bo najwspanialszy mąż denerwuje, bo najwspanialsza rodzina wkurza, bo najmądrzejsze dzieci są męczące i robią głupie rzeczy.
Przykładaj swoją miarę do obrazu jaki u mnie widzisz.
Musimy być ludźmi. Dopatrywać się dobrego i tworzyć dobro, ale nie ukrywać słabości.
Jednak bardzo ważne, aby przyglądać się ludziom. Nie wszystkim można powiedzieć wszystko.
Dobierać tych, którzy chcą z Tobą żyć, ale nie karmić się Tobą.
To o czym napisałaś mi moja droga, to wielka dla mnie mądrość i odwaga.
Mnie nauczył tego w dorosłym życiu mój mąż. To On pokazał mi drogę w której przyznawanie się do swoich słabości pomaga w przezwyciężeniu ich. Można się z kimś bliskim im dogłębniej przyjrzeć. Rozłożyć na części pierwsze. Po kolei reperować. I wyjść z tego bez szwanku.
Ale czemu Jemu udało się to zrobić?
Bo mój mąż w kłótni nigdy nie chce wygrać, a dojść do zgody. (to ważne! każdy człowiek powinien powtrzać to jak mantrę)
Bo ktoś chcący w kłótni wygrać i wyjść ze swoim na wierzch, Twoje przyznanie się do słabości weźmie jako szablę.
Będzie dzięki temu wojował dłużej, bardziej. A Tobie odejdzie ochota na przyznawanie się do „winy”.
Dlatego świadomość swoich słabości jest piękna. Ona daje nam możliwość aby z nich wyjść.
Kiedy już znamy kierunek, łatwiej ruszyć.
Mój mąż nauczył mnie również, aby dać Komuś możliwość wycofania się. Nieraz mówimy rzeczy pod wpływem chwili i emocji.
Potem próbujemy to cofnąć. Nieudolnie. Przez półsłówka.
Dajmy rozmówcy swoją mądrość. Nie zawsze wygrana w dyskusji jest wygraną. Najczęściej i zawsze tylko chęć dojścia do zgody jest wygraną.
Schodzę z tematu. Przepraszam.
Ty nie musisz mnie przepraszać. Nie masz za co mnie przepraszać.
Za słabość ludzką, którą ma każdy z nas? Przecież każdy z nas ma podobne uczucia względem innych ludzi czy zdarzeń.
Ale o tym nie mówią. To ja Ci dziękuję. Bo człowiek, który pisze tak pięknie jak Ty, a mógłby wylewać hejt w komentarzach i dawać sobie upust swojemu „nieszczęściu” jest dla mnie moim najmądrzejszym i najpiękniejszym czytelnikiem.
I choć teraz mnie nie czytasz, to ja jestem dumna z tego, że kiedyś tutaj byłaś, że do mnie piszesz o swoich uczuciach.
Bo przecież taki hejter, który pisze mi jaka jestem beznadziejna, to Ktoś, kto ma takie uczucia jak Ty, ale nie ma odwagi analizować siebie i o tym mówić. Woli obrazić mnie i tym polepszyć swoją samoocene. Bo gdyby był mądry i świadom siebie, to miejsca które działają mu na nerwy omijałby z daleka (jak Ty teraz) zamiast wlewać w nie swoje frustracje.
Piszesz mi „A Ty jesteś sama. Całkiem sama. Zawsze sama. Wszędzie. Sama w tłumie. Sama w firmie która znasz od podszewki. Sama w rodzinie którą kochasz, ale wśród tych wszystkich cudownych par jesteś jedyną osobą bez pary. Sama z każdą decyzja. Sama nocą w pustym łóżku. Sama na niedzielnym spacerze. Sama.”
Jak taka dziewczyna może być sama? Jeszcze z cudowną rodziną jak piszesz? Prawdą jest, że przyciąga się to, co daje się od siebie.
Może Ty stałaś się tą samotnością, może wierzysz w nią, trzymasz się kurczowo.
Czasami gdy myślę o czymś zbyt długo, zaczyna to stawać się prawdą, rządzić moim życiem.
Może lata w których byłaś sama, stały się już Twoim strachem, że oto trwać będzie wiecznie owa samotność..?
To tak jak często z kobietami, które nie mogą zajść w ciążę.. Ten strach i rozpacz, że nie mogą zajść w ciąże powoduje, że w nią nie zachodzą.
Gdy odpuszczają i żyją swoim życiem. Już nawet się cieszą, że mają spokój, wtedy zachodzą w ciążę.
Wolna głowa pozwala na pozbycie się tych demonów.
Nie da się rzecz jasna przy kawie powiedzieć „a sio demony”, wstać od stołu i znaleźć drugiego człowieka czy wsadzić dziecko do brzucha.
No nie da się. Choć wielu by chciało.
Jednak da się te demony wypędzić. Długą drogą. Czasami kiedy pogodzi się człowiek z długą drogą, ona okazuje się być bardzo krótka.
Tylko kiedy pewne rzeczy zaakceptujemy będziemy potrafili je zmienić. Choć brzmi przewrotnie.
Zaakceptuj swoją samotność i zacznij żyć dla siebie. Czytaj, chodź na basen, pielęgnuj ogródek, maluj, pisz, leć na Sycylię…
A może nasiona będzie sprzedawać dziewczyna z którą się zaprzyjaźnisz, może na basenie ten kto zastawi Ci auto uśmiechnie się jakoś inaczej i ty będziesz już wiedziała… że samotności czas powiedzieć „weź spadaj, już nie jesteś mi potrzebna”..
Jednak to wszystko zdarzyć się może tylko wtedy, gdy zwyczajnie ją polubisz i oswoisz.
Kiedy będziesz miała do niej żal i złość, nie opuści Cię nigdy. Bo przyciągasz żal i złość.
Dostajesz w życiu to czym jesteś.
Napisałaś też, że wszyscy wokół zdecydowanie nie są samotni… Och moja Droga.. Nawet nie wiesz jaką samotność można mieć w sobie, mając mnóstwo ludzi wokół siebie.
Uwierz mi, odpisuję na dziesiątki maili tygodniowo. Do kobiet, które mają problemy.
Można mieć świat u stóp. W pracy wianuszek przyjaciółek, rodzinę fajną. A być niewyobrażalnie samotnym. Samotność to nie brak ludzi wokół. Samotność nosi się w sobie.
I jak kiedyś może faktycznie było to zjawisko gdy brakowało ludzi wokół, tak teraz jest to zawsze stan ducha. Takie okropne czasy. Można mając jedną przyjaciółkę nie być nawet przez moment samotnym.
Jak myślisz, czemu te wszystkie gwiazdy estrady i kina popełniają samobójstwa?
Przecież oni mają miliardy ludzi, którzy daliby się za nich pokroić… Oni zawsze umierają z samotności.
Jest coś co można mieć i nigdy nie być samotnym. Trzeba polubić siebie. I nie potrzebować nikogo by wierzyć w swoje możliwości czy wartości.
Wtedy obojętne kto przyjdzie, kto odejdzie.. Mając siebie i dobrze się ze sobą czując, nie jest się samotnym nigdy. A lubiąc siebie, świat będzie lgnął do Ciebie.
Nie, nie.. lubić siebie, to nie jest pięć selfi w ciągu dnia. Lubić siebie, to zrobić sobie kawę, postawić fotel przodem do okna, i siedzieć w ciszy i milczeniu. Patrzeć na drzewa, trawy, dach bloku obok..
Lubić siebie, to wtedy, gdy nie oceniasz swojej osoby opiniami innych ludzi o Tobie.
Nie, nie, również nie wtedy, gdy masz w nosie ocenę jednej pani, bo masz i tak tysiąc lajków przy swoim zdjęciu. Najczęściej im więcej lajków, tym większy brak akceptacji siebie.
Lubimy siebie bez lajków. Lubimy siebie, gdy obserwujemy ptaki na kablach między słupami i nie robimy temu zdjęcia. Obserwujemy dla siebie. Stąd nie mam instastories. Chce mieć chwile i życie dla siebie. Kolejna aplikacja kradnie mi te chwile.
Musisz znać swą wartość. Samotność nie jest brakiem ludzi i rodziny, samotność to stan umysłu.
Gdybyś usiadła obok i powiedziałabym Ci o swoich demonach, jak je wcześniej nazwałam, to byś powiedziała – a może wcale jej tak nie zazdroszczę…
Bo każdy z nas, czy z ludźmi obok czy bez, ma swoje troski i problemy.
I tak, z dobrym człowiekiem obok, jest łatwiej w życiu. Z dobrym mężem, sąsiadem, rodzeństwem..
Ale często tak jak i łatwiej, tak i trudniej. Nie jedna mężatka dzieciata powie Ci – daj mi dwa dni samotności. Nawet sporo Ci za to zapłaci.
Musisz porzucić samotność w swojej głowie, a wtedy odejdzie ona również w świecie poza nią.
Wyjdź. Zrób coś. Dla siebie. Nie dla ludzi i samotności. Polub czas ze sobą. Wtedy zobaczysz, że Ktoś będzie chciał ten Twój czas skraść dla siebie. Ludzie dziś mają deficyt fajnego czasu, choć wydaje im się, że są ciągle czymś kreatywnym zajęci..
Po tym liście wnioskuję, że jesteś mądra, refleksyjna, odważna…
Jesteś świetna dziewczyna. Weź już strzepnij ze spódnicy ten kurz samotności. Wiosna idzie. Wyjdź na rower.
Wiesz jak mi się marzy pojeździć samej rowerem?
A tu wiecznie Ktoś u dupy się wlecze… A to dzieci, mąż, koleżanki…
Jak mnie by to psychicznie pomogło… 😉
ściskam Cię mocno.
i nigdy nie przepraszaj za swoją mądrość.
