-Wiesz Mamo, marzy mi się iść do szkoły. Może być nawet sprawdzian z dzielenia. Możemy stać na nudnym apelu i słuchać historycznych przemówień. Mogę dostać dwóję, ale chcę wrócić do szkoły. – mówi, po czym znowu wkłada szczoteczkę do buzi, szoruje zęby, a w Jej oczach widzę wielkie zbierające się krople łez.
– Wiem Córeczko. Ja to wszystko wiem. Ale nie mamy na to wpływu, nie mamy możliwości wyboru. Bez względu na nasze poglądy o tym wirusie, nie możemy zmienić nic.
Możemy natomiast zmienić swoje myślenie i podejście.
W czasie wojny dzieci nie chodziły do szkół kilka lat. Pewnego dnia, niespodziewanie, zostały wyrwane ze swoich ławek i bardzo często do nich nie wróciły. Nie wróciły do tych, ani do żadnych innych.
One nie marzyły tylko o powrocie do szkoły. Marzyły o kubku gorącego mleka, ale nie tylko ich szkoły nie były już ich szkołami, bo ich trzoda też nie była już ich trzodą. Marzyli nie tyle o ciepłej pościeli, co o swoim domu w ogóle. O tym by spokojnie zamknąć przed snem oczy. Nie marzyli też o pełnym brzuchu, marzyli o tym by w tym brzuchu było cokolwiek. I aby ten brak nie zabrał ostatniego co Im zostało – życia.
Co jakiś czas moja Mała, jak istnieje świat, dzieje się na nim jakaś tragedia. Wojny, powodzie, wybuchy wulkanów, trzęsienia ziemi i epidemie właśnie. Bez względu na powody pojawienia się dzisiejszej epidemii – jest. Pojawiła się.
Nie było w historii naszego kraju tak długiego czasu „spokoju”.
I jak mawiał Bauman, aby mogło pojawić się w człowieku szczęście, niezbędne i konieczne jest doznanie nieszczęścia. Tak też z tym światem było od zawsze. Aby mógł zaistnieć względny spokój, musi pojawiać się co jakiś czas niepokój. Świat złożony jest z olbrzymiej ilości ludzi, każdy z nas jest zupełnie inny. Inaczej ten świat widzi, czego innego pragnie. Z tego też powodu następują wojny. Światowe, narodowe, a i domowe. Bo jeśli w jednym domu mąż z żoną się często zgodzić nie mogą, a we dwoje jedynie są, to jak zgodzić ponad siedem i pół miliarda ludzi?
Nie mamy Córeczko wpływu i możliwości aby pogodzić cały ten świat, ale mamy całkowity wpływ na zgodę w naszym domu. Możemy też pogodzić się z resztą, na którą wpływu nie mamy.
Bo brak tego pogodzenia nic nie zmieni w świecie, ale wiele zmieni w nas. Nasze ciało i dusza będą chorować od tej złości czy gniewu. A na razie już wystarczy. Chrońmy się przed chorobami z zewnątrz.
Źle się dzieje na świecie. Tak. Ale czy były czasy, że działo się lepiej?
Ludzie dziś przez epidemię tracą pracę, domy, możliwości. Każdy z nas coś przy niej traci.
Ale wciąż jesteśmy wolnymi ludźmi i aby odbudować wszystko na nowo, musimy mieć tylko chęci.
Tam, w czasie wojny, choć chęci mieli wielkie, na nic się zdawały, bo wolności nie mieli.
Człowiek w swoim życiu upada nie raz. Nie dwa. Jak będziesz starsza to opowiem Ci jakie w życiu trudne drogi do przejścia mieli dziadkowie, a i ja z Tatusiem nie zawsze mieliśmy z górki.
Czasami wręcz pod tę górę trzeba było jeszcze wpychać wielki kamień.
Ale zawsze mieliśmy wielkie chęci i wiarę, że razem nam się uda.
Czasami Komuś zawala się świat bez epidemii, a innym w jej trakcie. Bez względu na czas tego zawalenia, trzeba mieć wiarę i chęci zamiast zniechęcenia.
Popatrz moja Najdroższa, robię Ci miętę, stawiam na biureczku. W laptopie pokazuje się pogodna twarz Twojej nauczycielki. Wraz z Nią inne uśmiechnięte, rozgadane buźki z Twojej klasy.
Każdy z Was, siedząc na tej nietypowej lekcji, może przyłożyć stopy do ciepłego pod oknem grzejnika.
Może założyć świeżo wyprane, ciepłe skarpety.
Przyniosę Ci banana.
Na obiad zrobię Twoje ukochane langosze.
Wieczorem obejrzymy rodzinnie komedie romantyczną.
Wcześniej pobiegacie z innymi dziećmi po polach wokół domu.
Na nikogo z Was nie spadnie bomba. Nikogo na tym polu z bagnetu, bez powodu nie zabiją.
Gdy wrócicie z polany wielkiego dęba, jak ją zwiecie, Wasz dom nadal będzie stał i nie pójdzie z dymem.
A w domu będę ja, wyciągnę z piekarnika bułeczki cynamonowe i poleje sosem z serka almette.
Przeczekamy moja Kochana. Przecież kiedyś się to skończy. Kiedyś wrócimy do normalności.
Nie takie na świecie działy się tragedie. Jeszcze będziemy przytulać się z ludźmi spotkanymi na ulicy. Jeszcze w tłumie będziemy się cisnąć. Ale teraz trzeba przeczekać.
Zrobić herbatę w domu i przeczekać. Przecież tyle wciąż do zrobienia ludzie w domach mają…
Strych uprzątnąć, zamrażalkę przejrzeć, mole wytruć.
Nie złość się na próżno, bo o zdrowie musisz dbać, tyle jeszcze wciąż Cię czeka.
Minie, jak wszystko we wszechświecie mijało. Dobre się w życiu kończy. Najczęściej zbyt szybko.
Ale i złe mija. Najczęściej zbyt długo. Jeśli tylko zajmiemy się życiem, tym co do zrobienia wówczas mamy, minie szybciej niż minąć mogło i miało.
Patrz, pościelimy łóżeczko, żebyś milej miała. Okno odsłonimy. Oby internet nam się dziś za mocno nie zacinał. Ja będę Kochana przy swoim biurku, gdybyś coś potrzebowała. I też musisz wiedzieć mnie ta sytuacja czasami próbuje dobić, że aż wyć się chce. Ale czy to wycie się na coś zda?
Mamy miłość w domu, a z nią przetrwamy każdą epidemię. Choćby trwała wieki.
Bo pamiętaj moja Dziewczynko, że jakiekolwiek nieszczęście na ten świat spadnie, Ty w tym czasie na miłości się opieraj, a nic nie zdoła Cię przestraszyć. Przestraszyć, załamać, nienawiścią i żalem zalać.
A kiedyś, gdy wrócisz pod wieczór z plecakiem i powiesz, że dość masz szkoły, uśmiechnę się pod nosem, bo przecież nie będę taka, żeby Ci wypomnieć.
Będzie dobrze moja Cudna. Tylko przez złe przejdziemy i już będzie dobrze.
Z miłością, jakoś te wędrówkę wspólnie przetrwamy.
Niektórzy mawiają, że to wojna światowa. Że ta trzecia. Że tak wyglądać teraz będzie. Jeśli to prawda, to ja się na nią godzę. Choć wiem, ile ofiar i ludzkich dramatów. Ale wiem też, jak mogłoby być, gdyby przyszła ta wojna naprawdę. Bo coś, przyjdzie kiedyś na pewno.