Kategoria: zdjęcia

bo w tego Boga to ja nie wierzę..
ale kiedyś, dawno temu, moja przyjaciółka Ola opowiedziała mi taką historię.
pamiętam ją dobrze, często powtarzam. niezwykła mądrość tkwi w tej opowieści. taka mądrość, co ja ją lubię najbardziej..
było to jakoś tak…

każdy człowiek niesie ze sobą krzyż. nasze życie to krzyż. każdy ma swój. i niesie.
pewnego dnia przychodzi człowiek do Boga i mówi:
-Boże, nie radzę sobię. ten mój krzyż jest taki wielki, ciężki. taki niewygodny. tak uwiera gdy go niosę. Boże, zrób coś. daj mi inny. mniejszy. lżejszy.
Bóg wziął krzyż strapionego człowieka i postawił obok innych ludzkich krzyży.
okazało się, że Jego krzyż jest jednym z najmniejszych..

i to nie jest tak, że moje życie jest idealne. że ja wybieram to co lepsze i opisuję. że ubarwiam, bądź dodaje.
każde moje napisane słowo to prawda niepodważalna, bo ja ze wszystkich sił staram się widzieć i czynić to swoje życie wyjątkowym.
doceniać. dostrzegać. i nie przechodzić obojętnie.
idealnie u mnie nie jest.

życie potrafi być tak niepojęte, tak nieprzewidywalne..
więc jeśli jest białe to o tym piszę, gloryfikuję.. bo nigdy nie wiadomo kiedy przyjdzie czarne..
a tak się zdarzyło, że zaczęłam pisać gdy jest dobrze..
gdybym zaczęła pisać 7 lat temu to czytalibyście o tym jak zwijałam się między nagrobkami na pogrzebie bardzo bliskiego przyjaciela.
gdybym zaczęła 6 lat temu to czekałabym na operację. a 5 lat temu wyłam całą noc w aucie, z powodu miłości i myślałam, że świat się kończy…
i krzyczę o tym szczęściu bo jest.
a kiedy odejdzie to obiecuję Wam, że napiszę..

i to nie jest tak, że moje dziecko i macierzyństwo jest bezproblemowe. Ono jest normalnie problemowe, tylko ja się staram podchodzić do tego bezproblemowo.
kiedy gotuję obiad to Antka wisi mi na jednym z bioder, a kiedy cedzę ziemniaki to wisi mi na nogawce.
ale takie jest macierzyństwo. nie czekałam na inne. spodziewałam się właśnie takiego.
ważne, że mam co do garnka włożyć i że to dziecko co pod nogami się wije zdrowe jest.
18 miesięcy ma a ja wstaje do Niej w nocy kilka razy. a przez rok wstawałam po trzydzieści.
nie mam z tym żadnego problemu, myśle sobie wtedy jak wiele kobiet chciałoby tak wstawać,
więc ja naprawdę nie mam na co narzekać.

ja mam normalne problemy dnia codziennego… tylko czy to są problemy..

walę naczyniami i łyżkami do zlewu, gdy ciasto mi nie wychodzi, zachowując się się wtedy jak histeryczka.

do szału potrafi doprowadzić mnie Najwspanialszy mąż, gdy wkłada twarz w dłonie i mówi „co Ty zrobiłaś”, gdy ja wyłączę jednym przyciskiem wszystkie komputery w firmie.
a ja jedynie przyszłam go odwiedzić i Tosi chciałam piosenkę puścić.
bo skąd ja mogę wiedzieć, że akurat w tym komputerze jest zasilanie całej firmy.
i ubieram wtedy Tochę, trzaskam drzwiami i jestem w otchłani rozpaczy przez najbliższą dobę.
choć On powtarza w kółko „Puszku, przecież ja Ci nic złego nie powiedziałem…”

tracę cierpliwość do Mojego Cudownego Taty, gdy zajeżdżam do Nich na wieś a On wszystko o czym nie opowiadamy w czarnych barwach widzi.
kiedy znajomi kulig urządzają, a On nie jedzie.
no nie jedzie i już. bo On stary, bo zimno. bo może za rok.
a potem narzeka, że tak by gdzieś wyszedł do ludzi..
zimno? to załóż dwie pary kaleson, dwa głębsze w saniach wypij i będzie ciepło…
nie. nie ma mowy. nie jedzie i już.
a ja ryczę potem dwie godziny w poduszkę, że czemu On taki uparty. że mu życie między palcami ucieka…

pokłóciłam się kiedyś też z Idealną mą Teściową.
bo Ona miała ciężki dzień i ja też. Ja powiedziałam za dużo i Ona za dużo też..
I od słowa do słowa.
ale na drugi dzień stwierdziłyśmy, że nie ma o co kruszyć kopii..

sukienkę planuję kupić sobie akurat tę, już od kilku miesięcy.
i co miesiąc przekładam na następny, bo może tyle za sukienkę to przesada.
tym bardziej, że w szafie ich koło 80 wisi.
a dom w budowie, może oszczędzania czas…
ale oboje ciężko pracujemy na to, by na jak najwięcej można było sobie pozwolić.. więc czekam na nią cierpliwie, by bez wyrzutów sumienia kupić.

zakończyłam przyjaźń z przyjaciółką od lat wielu co Ją miałam…
bo mocno mnie zawiodła. i uwierzyć nie mogę.
ale tłumaczę sobie, że tak może miało być.
że są ludzie co z nami idą całe życie, a są i Ci przeznaczeni nam na pewien czas..

stoję czasami przed lustrem i myślę…
gdzie to ciało co jeszcze parę lat temu tak błyszczało opalenizną w słońcu?
gdzie te włosy?  i pachnący balsam nakładany co wieczór?

i szczęście nie spadło mi z nieba.
na wszystko co w życiu mam pracowałam sama. od 20go roku życia. pracowali moi rodzice, moi dziadkowie. bardzo ciężko. moja Mama miała dwa dni w roku wolnego. kiedy wszyscy w niedziele jedli chipsy i oglądali filmy moja Mama marzła w pracy. mój mąż kiedy miał 15 lat pracował już bardzo ciężko. nawet za cięzko jak na tak młody wiek. a i dziś pracuje po 14 godzin na dobę.

mam problemy, smutki, ryczę w poduszkę, krzyczę, gniewam się…
ale wiem, doskonale wiem, że to moje życie to taki krzyż, co ja jego ciężaru nie czuję.
zapominam, że go niosę…

 

Ostatnio przeczytałam fantastyczny wpis…

 

linki dla zainteresowanych:
Antosi zestaw wyjazdowy w torbach:
lala z torbą – Fanette (podobała mi się bardziej Jeanne, ale Fanette była największa, a chciałam dużą lalę dla To)
kręgle – Marbushka. Jestem każdego dnia pod wrażeniem tych gier i zabawek. Czasami nachodzi mnie ochota, by pojechać do Węgier i poznać ludzi, którzy to tworzą.. Uwielbiam ludzi z tak niezwykłą fantazją.
różowa piżama z Little Rose (ale chyba już ich nie ma :(, a szkoda bo ja jestem bardzo z niej zadowolona. ciepła, przy ciałku, milutka)
ponczo z H&M
szary sweterek „i’m fine” w spadku po Nikolce (z SH)
widoczny na zdjęciu hamak tutaj

kiedy miałam 19 lat urodziła moja siostra. bliźniaki. dwie niezwykłe, zdrowe dziewczynki.

pamiętam, że w dzień Ich powrotu ze szpitala w domu powiesiliśmy transparent „witamy trzy damy” i na każdą z Nich czekały kwiaty.

był to czas, kiedy od wczesnej wiosny do późnej jesieni nie schodziłam z motocykla przemierzając kolejne setki i tysiące kilometrów..

był to też czas najlepszej, beztroskiej młodości. choć u mnie trudno było o inną..

i nagle w tym moim świecie pojawia się poważna rola. rola młodej ciotki.

która czasami całe dnie, a nierzadko całe weekendy spędza samotnie opiekując się dwójką niemowlaków..

wstawanie w nocy czasami po czterdzieści razy. karmienie. kąpanie. ubieranie. wyprawianie na spacer. wszystko podwójnie. a dzieci energii nie szczędziły..

 

po ośmiu latach decyduję się na dziecko. mocno świadomie.

kiedy gładzę się po brzuchu, widzę nocne noszenie przy kolkach, ząbkowanie, rozlane zupy, pieluchy i ciągły pośpiech..

wiem, że macierzyństwo to nie tylko piękne sukieneczki i letnie spacery po łąkach.

wiem, że macierzyństwo to mnóstwo wyrzeczeń, nieprzespanych nocy, poświęceń.

ale nie boję sie tego ani trochę. jestem gotowa i czekam.

 

dziś wiele czytam i słyszę o tym, że to piekne macierzyństwo jest kłamstwem.

że te kolorowe czasopisma, równo ułożone na jednej z półek w empiku o radosnym rodzicielstwie, to wielkie oszustwo.

że te zdjęcia tryskających idealnym makijażem kobiet z dzieckiem przy piersi, nie są możliwe do spełnienia…

 

hmm… bo to zależy, czego od życia oczekujemy.

 

żyjemy w czasach niezwykłej wygody. nauczyliśmy się korzystać z pralek, zmywarek, szybkich, nowoczesnych środków komunikacji..

żyjemy w czasach gdzie jakakikolwiek większy wysiłek przerasta nas, wpędzając w stan graniczący z depresją.

chcielibyśmy urodzić dziecko, jednocześnie nie tracąc jędrności ciała.

chcielibyśmy mieć piękne domy, ale i czas by w nich wypoczywać.

chcielibyśmy by w kuchni pachniało ciastem, ale by mąka nie zabrudziła za mocno blatu i podłogi pod stołem.

chcielibyśmy żyć jak z katalogu, ale by jego cena nie była zbyt wygórowana. nawet z naciskiem na „promocyjna”. a co gorsza wiele z nas chciałoby ten katalog w gratisie. jak w Ikei.. z ołówkiem i papierową miarką na dokładkę. I wezmą trzy.. bo za darmo..

 

macierzyństwo jest takie jakim je sobie zbudujemy.

warto zainwestować, bo niezwykle wzbogaca życie, a nic nie kosztuje. nikt nie pobiera od tego podatku i nie płacimy za miejsce postojowe..

dziś kobiety chciałyby mocno na skróty. łatwo. szybko.

dać dziecku czas, czasu nie mając.

dać dziecku spokój, spokoju nie mając..

i poczucie bezpieczeństwa, gdy Im samym go brak.

chciałyby dziś urodzić a jutro w rozmiar 34 wejść.

mieć czas na budowanie wież z klocków, drugą ręką szczytu drabiny w korporacji sięgając..

a w życiu na wszystko jest miejsce i czas. tylko trzeba się z tym pogodzić.

jest czas na pięknie opalone nogi jak i ten na nieuczesane włosy od rana.

czas na nowe ciuchy na wypielęgnowanym ciele jak i ten na brudne, wyciągnięte dresy..

żaden z nich nie trwa wiecznie. a każdy z nich potrzebny by potrafić docenić siebie nawzajem.

nie można przetańczyć całego życia, bo na starość przyjdzie nam samotność i cierpienie.

życie w domowym zakamarku przyniesie poczucie niespełnienia ..

jest więc czas na kino, bal i spacer..

i jest ten na kaszki, klocki i nocne płacze…

najważniejsze by nie zatracić się w żadnym z nich.. a jedynie wiedzieć, że kosztowanie każdego po trochu czyni nasze życie jak z katalogu..

wystarczy jedynie nie przewracać stron za szybko i spokojnie oczekiwać kolejnej kolekcji…

 

 

zdjęcia z niezwykle miłego popołudnia, spędzonego z rodziną Szafeczkową, na targach w Krakowie.  

 

i fotografie z rąk Szafeczkowego Taty.

ze świata rzeczy materialnych, to wynalazek plecaka ze smyczą jest dla mnie number one.

od niedawna nie wychodzimy bez niego z domu. i na zakupach, kiedy Tosia przestawia makarony na najniższej półce, to ja spokojnie wybieram ketchup. już nie biorę pierwszego lepszego, bo dziecko między regałami mi zniknęło. 

mnóstwo ludzi pyta mnie o niego na ulicach i w sklepach. Ja swój kupiłam tutaj. 

 

 

Podobno jak przyszła z Tatą po mnie do szpitala, to darła się na cały oddział, że Tata kupił dwie świnie. Jedną Jej a drugą Julii. I Mama do dziś pamięta, że było Jej wstyd, bo wszyscy pomyśleli, że rolnik wielki przyjechał co dzieciom na narodziny trzode kupuje.. a to były świnki morskie..

I choć dziś kończy 35 lat, to ja poznałam Ją właśnie wtedy. 

No a potem to było różnie..

Czasami jak szła z kuzynkami na dyskotekę, co to na wsi w remizie się odbywała, to ja śledziłam Je biegnąc po rowie. Byłam przekonana, że mnie nie widać..

A Ona wtedy obracała się, tupała nogą (tak jakby do psa) i mówiła „pójdziesz Ty do domu!?”

Czasami obrażała się na parę dni, bo podglądałam też jak całuję się z chłopakiem.

(Było to lat temu 19. Dziś ten chłopak jest Jej mężem i nieustannie Im to przypominam..)

Na złość skasowała mi piosenkę „majtki blaszane” co kupiłam sobie na odpuście. I nagrała na to jakieś Acha czy C.C. Catch (sisikecz)! 

I wzdychała do plakatów z Chesney Hawkesem.

Ale przede wszystkim, zawsze wszędzie mnie ze sobą wlokła.

Na ognisko, na urodziny, na spotkania z chłopakami z klasy, gdy chodziła już do technikum.

A potem ja wlokłam Ją.

Na te zloty motocyklowe moje..

A Ona tam wiecznie „uważaj”, „odsuń się”… no wstyd jak diabli!

I zawsze wszędzie razem… Pomimo tej dużej różnicy wieku, która kazała nam mocno na siebie czekać..

Bo jak Ona w szkole średniej to ja dziecko małe, jak ja w liceum i szaleństwo, randki i imprezy to Ona poważna studentka i o rodzinie myśląca.

I tak jakoś spotkałyśmy się najbardziej kiedy ja miałam koło dwudziestu lat…

Spotkałysmy się tak, że i Ona jakąś korzyść ze mnie miała…

No bo do tamtego czasu to mi pieluchy zmieniała, wózek pchała wielki przed sobą, gdy Mama w ogródku pieliła, zjawiała się w jednej chwili, gdy termos w plecaku mi się rozlał i płakałam tak mocno w przedszkolu.. i jak nikt potrafiła postawić mnie do pionu. Jednym zdaniem… Jak kiedy trzaskałam drzwiami, buntowałam się, kłóciłam z rodzicami to Ona wchodziła do mojego pokoiku i mówiła jedno, jedyne zdanie…

„Pamiętaj, że kiedyś Ich zabraknie.”

I ja byłam jeszcze bardziej wściekła na Nią i na cały świat… bo miała racje..

I jak łóżko piętrowe Tata nam zrobił, to pozwalała mi nieustannie spać na górze.

Gadałyśmy wtedy do późna. Śpiewała mi piosenkę Ritchiego Valensa „Oh Donna”..

Śpiewała mi też jak siedziałam w wannie.. Bo to jest już rytuał, że w łazience siedzimy razem. Ona myje zęby, ja golę nogi i plotkujemy… I dziesięć lat temu, i dziś kiedy się spotykamy.. Wtedy wszyscy walą do drzwi z okrzykiem „nie gadać, tylko się myć, bo na łazienkę czekamy”..

I Ona u mnie po porodzie pomagała mi kąpać moją mała istotę, i Jej dzieci do trzeciego roku życia do mnie też Mamo mówiły..

I wszyscy Jej przyjaciele i moi to jak wspólni, bo to wiadome, że my jak jedna osoba.

I że jak ryczę w poduszkę to Ona mi wtedy najważniejsza…

I jak przychodzi osobno spędzić sylwestra to wisimy na telefonie, że bez siebie to bez sensu… że razem mogłoby być o niebo lepiej… bo gdziekolwiek nie jesteśmy wystarczymy sobie za cały świat…

I Ci nasi mężowie co nie mogą zrozumieć jak może być taka miłość między rodzeństwem, taka, że i Oni na boczny plan schodzą..

I, że o miedzę żadnych kłótni nie ma. Choć tych miedz tyle jest, bo Tato hektarów nakupował…

I do dziś się wściekam na siebie, że jak szczyl mały, głupi naskarżyłam, że Ona papierosy pali…

Listy, długie, piękne zawsze pisała…

I nie mogę sie pogodzić z faktem, że już nie piszę. Chociażby opowieści z życia tamtejszej wsi… Bo czasami uśmiać sie można po pachy, a Ona potrafi to tak barwnie…

I w tych sms-ach na sto esemesów mi śle, że…

„Mama była rano na kawie i sie obraziła, bo mi znowu mówi, że jak Iwa nie przyjeżdża to trzeba było Lidzie zaprosić. Mówię Jej żeby mi przestała radzić bo zaprosiłam Klimczyków, na co Ciocia dodała – Ona lubi rządzić i jeszcze musi postawić na swoim, ale i tak Cię Ela kochamy. Obraziła się na nas i nawet to Cioci – kochamy- nie uratowało sytuacji. Zamknęła się w sobie na amen. One wychodziły, wszedł Tato, który właśnie wpadł na kawę a ja mu mówię żeby mi jutro elmex kupił w Radomsku, a On mi, że na odsłonięte szyjki zębowe najlepszy jest czosnek. A Ciocia leje, bo wczoraj Jej opowiadał, że czosnek na wszystko. Nawet powinna spróbować na swoje bóle głowy. I zwierzał Jej się ile to razy był w łazience rano, bo Go grypa jelitowa dopadła, na co Ciocia, że jest zdziwiona, że mu czosnek nie pomógł… Boże??? Co za poranek???”

Albo ten…

„O Kochana, życie jest piękne! Byłam dziś świadkiem budzenia się do życia nowego dnia. Powoli świtało, śnieg pruszył, a u mnie ciepło,  w kuchni się pali, kawa się parzy, chlebek rośnie, pączkami pachnie, radio cichutko gra, dzieci błogo śpią, Piotrek wrócił cały i zdrowy. I ten spokój. Na świecie. Za oknem. I we mnie. Nic więcej nie pragnę. Niczego więcej nie oczekuję. Goście pojechali. było bardzo miło. Nine uwielbiam. Pączki podobno dobre, choć wyszło mi tylko 35.  Czy jak człowiek docenia życie, to znaczy, że dopada go starość?”

I ja, te Jej słowa mi pisane na tej klawiaturze, kocham nad życie. 

Czasami uśmieję się do łez, innym razem powzruszam.

Bo od dosyć dawna przyszło nam żyć daleko od siebie. Szkoły średnie, potem moje miejsca zamieszkania daleko od domu..

A mnie się tak marzy wybudować dom na cegielni obok. I rano, w piżamie, latem przez łąki na kawę na werandzie do Niej wpaść..

Albo wieczorami pić wino na hamakach. O tak… bez tego planowania wielkiego przyjazdu.. Pakowania Tosi, siebie…

Ale nic to, nic to… w porównaniu do tego jak kiedyś mi pisała…

„przecież mogłyśmy się nie zdarzyć..”

 

W dniu urodzin życzę Ci moja Kochana byś w tej kuchni swej, dożyła późnej starości. W zdrowiu, spełnieniu i spokoju…

I z każdym dniem kocham Cię coraz mocniej i kochać nie przestanę.

Twoja little sister

 

 

Prezenty wciąż pakuję i ozdabiam tutaj.

Plakat zakupiony tutaj (i jeszcze trzy inne).