Kontakt - julia rozumek - o życiu i szukaniu w nim szczęścia

o życiu i szukaniu w nim szczęścia

e-mail: julia.rozumek@gmail.com

*

*

*

*

Sklep
słowa
zdjęcia
filmy
gościnnie
podarunki
kontakt

juliarozumek

Ona w mojej koszuli nocnej, a On na belce wzrostu,

Ona w mojej koszuli nocnej, a On na belce wzrostu, zaznacza Jej nową wysokość, bo przecież jest już na tyle dużym bratem, że może...
(taki obrazek o poranku, bo w nocy rośnie się najwięcej, a nawet przed snem bolały od rośnięcia nogi...)

Nie przemawia do mnie „żyj chwilą”... Choć

Nie przemawia do mnie „żyj chwilą”... Choć wiem, doskonale wiem, jakie są owego sloganu przesłanki... i myślę, że są mądre, właściwe... ale do mnie nie trafiają tak, że zaczynam chwilą żyć... Jednak już bardzo mocno potrafię zaangażować się w „Twoje życie to najbliższe pięć minut”. Zadaje sobie wówczas pytanie - gdyby zostało mi tylko owe pięć minut, jak chciałabym aby wyglądały..? Zawsze udaje mi się po tym pytaniu zwolnić, uspokoić się, czerpać istotniejsze... Bo to przecież tylko pięć minut... Potem wrócę do planów i gonitwy, ale tylko teraz... te pięć. One potem się przedłużają, bo dobrze mi z tym stanem... Ale myślę sobie, że takie pięć minut to właśnie chwila... Wiec to zupełnie obojętne jakie pytanie sobie zadamy, ważne by odpowiedź była właściwą...

Wierze w podpowiedzi od losu. Myślę, że to czę

Wierze w podpowiedzi od losu. Myślę, że to część karmy, czyli wskazówki. W piątek mieliśmy wyjechać na Chorwację, ale wszystkie drobne rzeczy które po drodze wyskakują dają takie sygnały, małe znaki... A już ostatni który nas przekonał to paszport Benka, który skończył się kilka dni temu... przecież wiem, że gdybym leciała na łeb, na szyję do biura, to udałoby mi się to załatwić... Ale patrzymy z mężem na siebie i wiemy, że to te podpowiedzi od losu. Lubię je. Nabieram takiego głębokiego wdechu i pojawia się we mnie nagle tyle spokoju... Daje w życiu z siebie wiele, albo jeszcze więcej. Staram się i brnę do przodu, ale nigdy na siłę... staram się słuchać życia i tego co mi daje albo zabiera. I do dziś z każdej życiowej podpowiedzi jestem niezwykle szczęśliwa.. w końcu to te znaki od losu dały mi wszystko to... taras na którym też można nabrać piegów i trzy lodziarnie w naszej wsi. A na obiad ryż z jabłkiem i śmietaną z cynamonem... Czyż to nie jest cały świat? A gdzieś tam pojedziemy, przecież nigdzie nam się nie spieszy...

Sprzedali dom i ruszają dookoła świata. 🚌🌍 Ruszyli ponad tydzień temu i na razie ten cały świat odnaleźli przed naszym domem 🏡🐾, ale już dziś, za chwil pare odjadą i Im ze łzami w czach pomachamy... Jeśli macie ochotę śledzić Ich podróż 🎥 to znajdziecie tutaj @thebigfivefamily 🗺 Bo każdy z nas o tym marzy, ale ileż trzeba mieć odwagi by ten krok uczynić... Z tak wielką pasją będę przyglądać się tej podróży... „pomyśle na życie”... 🏕

Pojawiały się facebooki, instagramy, a ja zawsze

Pojawiały się facebooki, instagramy, a ja zawsze dbałam najbardziej o bloga. Bo on jest sercem mojej „pracy”. Ostatnio pozwoliłam sobie publikować mniej (dużo innej pracy), ale jest mi z tym źle. A życie nauczyło mnie, że trzeba się brać do roboty, a nie biadolić... Blogu mój, już jestem i dziś pisze na nim tak... 📝

Kiedy przechyliłam głowę na bok aby położyć ją na jego ramieniu, z kącika ust poleciała mi piana od pasty, bo myłam wtedy zęby. Była już dwudziesta czwarta. Stał obok i też mył wtedy zęby. Kiedy tak stoimy, widzimy się w dużym lustrze nad zlewami. Za ścianą obok, na naszym łóżku śpią dzieci. Jest w łóżku rodziców jakaś magia, która pozwala zasnąć natychmiast, która leczy wszystkie dolegliwości, lęki i rozterki. Wciąż stoję obok niego. On jedną ręką trzyma szczoteczkę, a drugą mnie obejmuje. Za chwilę minie dziesięć lat, a wciąż patrzę na niego i dziękuję losowi. Za niego, za dzieci, za te łóżko na którym błogo zasypiają, za śliwki, które przed chwilą jedliśmy po ciemku, więc pewnie dużo robaków rozchodzi się nam w brzuchu. Za kanapy na których oglądaliśmy piękny „Captain Fantastic” i po którym ja mogę wstać i prosto iść na górę wiedząc, że to on pogasi światła, telewizor i sprawdzi drzwi czy zamknięte.
Rozmyślając wciąż nad tym filmem, biorę lżejsze dziecko i przenoszę do pokoiku. Zanim zamknę oczy, w głowie krąży myśl dookoła kolejnego dnia. Czy zrywać się rano z łóżka, czy mogę wstać jak organizm sam da znać… Wiem, że muszę odpisać na zaległe maile i na blogu od tak długiego czasu cisza… Lato i wakacje nie sprzyjają biurkowym przesiadywaniom. W słońcu nie widzę monitora, w domu nie potrafię się skupić. Rwie mnie do działania. Gdzieś w ogóle mnie rwie. Do słońca. Do życia w kuchni. Pomiędzy tym życiem znajduję przez przypadek w głowie zdania, które się same tworzą i zaczynają jakąś historię.
I zanim zamknę oczy, często ta historia się w moich myślach tli. Powoli. Tworzy jakieś przejścia, porównania, zdania kończące daną opowieść. Ale kiedy te oczy o świcie otwieram, ulatują jak te nocne ćmy. I nie ma po nich śladu. Może tylko taki pył, jaki czuć na palcach po dotknięciu ćmich skrzydeł. (...) cd na blogu.

Mój ukochany rodzaj niedzieli to ten, w którą n

Mój ukochany rodzaj niedzieli to ten, w którą nic nie muszę. W którą robimy z mężem kawę i przy niej gadamy, w którą dzieci chodzą w piżamach i jedzą śniadanie na obiad, a o obiedzie myślimy pod wieczór... To ta niedziela w której mogę wyglądać jak chce, albo nawet nie wyglądać wcale. Najlepiej wykorzystany czas to ten, w którym moja głowa może wyłapywać dźwięki płynące z okolicznych traw i z tym dźwiękiem osiągnąć stan „niemyślenia”... 🌾

Zobacz więcej... Zobacz na Instagramie

Facebook

najnowsze wpisy

przy stawie
„sierpień” film o książce.
w kierunku…
post.
już czas…

archiwa

© juliarozumek.pl All Right Reserved.