zdjęć z pobytu u mojej siostry trochę się nazbierało. wrzuciłam więc jeszcze kilka.
plecak Antki to Les Deglingos. podczas pobytu na Cyprze zostawiłam mojej przyjaciółce plecak ze smyczą dla Jej synka. u Nich zakupienie takich gadżetów to marzenie. Czas na smyczę już nam przeszedł, choć dziecko moje pokornie koło Mamusi nie drepta..
pamiętałam jednak, że Tosia uwielbiała tamten plecak nosić, nawet ze względu na sam fakt noszenie..
rozejrzałam się więc za innymi. tym razem nie idąc tropem potrzeb Mamy, a potrzeb i pragnień dziecka.. czyli miało być kolorowo i dziecięco. Pokazałam Jej w laptopie kilka plecaków. Wybrała ten. okazał się niezwykle lekki, praktycznie jakby nic na plecach nie miała. i zdecydowanie na żywo wygląda jeszcze lepiej niż na zdjęciach. fajny, gruby sztruks. zapinany w środku na kilka rzepów. od środka i klapa, więc nie ma mowy o zgubie.. bardzo dobry zakup.
do kompletu, przy okazji domówiłyśmy portfelik.
kalosze to Cayole. w tym roku przyszło mi kupić kalosze dla Toli jak i dla siebie, bo kolor moich hunerów już mi się mocno znudził. zakup dwóch par huntrów na jesień to wydatek dość spory. postanowiłam więc na tę jesień kupić dla To coś innego. zaczęłam więc szukać. żeby były nietandetne, nie super drogie.. a jak znalazłam te i okazało się, że są też w wersji z ociepleniem to już przesądziło o wyborze. bo mało jest ciepłych deszczowych dni. najcześciej to chłodna jesień, początki zimy.. a gruba skarpeta się tam zwija w butku. jest dość spory wybór kolorystyczny, porządne i cena niezwykle przystępna. my już mamy przetestowane i polecam. mój wybór na wzór padł na ten, ze względu na to, że strasznie przypomina mi czasy prl..
sukienka To to kollale.
czapka Zara.
dym z komina..
Przygody do spełnienia zanim skończę 12 lat.
1. wspiąć się na drzewo;
2. sturlać się z wysokiego wzgórza;
3. móc uczestniczyć w rozbijaniu obozowiska w lesie;
4. brać udział w budowaniu szałasu;
5. puszczać kaczki z kamyków na rzece/jeziorze;
6. móc biegać w deszczu;
7. puszczać latawiec;
8. złapać rybę w sieć;
9. zjeść jabłko prosto z drzewa;
10. przejść się na szczudłach;
11. stoczyć bitwę na śnieżki;
12. brać udział w poszukiwaniu skarbów na plaży;
13. zrobić babkę z piasku;
14. wziąć udział w budowaniu tamy na strumieniu/rzece;
15. zjeżdżać na sankach;
16. zakopać kogoś w piasku na plaży;
17. zorganizować wyścig ślimaków;
18. przejść po zwalonym pniu drzewa;
19. huśtać się na linie;
20. bawić się na błotnej ślizgawce;
21. zjadać jeżyny prosto z krzaczka;
22. zajrzeć w dziuplę drzewa;
23. odwiedzić wyspę;
24. poczuć się, jakby unosił je wiatr;
25. zagrać na źdźble trawy;
26. szukać skamieniałości;
27. zobaczyć wschód słońca;
28. wspiąć się na wysokie wzgórze;
29. zagrać w gumę;
30. nakarmić z dłoni ptaka;
31. polować na robaki;
32. znaleźć żabi skrzek;
33. złapać w siatkę motyla;
34. śledzić dzikie zwierzę;
35. odkryć, co kryje się w stawie;
36. naśladować odgłos sowy;
37. zobaczyć dziwaczne stworzenia zamieszkujące zbiorniki z wodą w nadmorskich skałach;
38. wychować motyla od gąsienicy;
39. złapać kraba;
40. pójść w nocy na spacer przyrodniczy;
41. zasadzić roślinę, hodować ją, a potem zjeść;
42. móc pójść popływać w rzece, jeziorze czy w innym dzikim miejscu;
43. móc pojechać na spływ tratwą;
44. rozpalić ogień bez użycia zapałek;
45. odnaleźć drogę z mapą i kompasem w ręku;
46. spróbować boulderingu
47. ugotować posiłek nad ogniskiem;
48. spróbować zejść ze skały, opuszczając się po linie;
49. zagrać w podchody
50. wziąć udział w spływie kajakowym w dół rzeki.
– o! ciocia, patrz! serce z chleba..
„chleb to sztuka..
to wprawna ręka i dobra wola.
chleb to chęć zamiast zaniechania.
to cierpliwość zamiast wyścigu.
chleb to serce, bo daje się to, co się ma najlepszego.”
– słowa mojej czytelniczki, która napisała kiedyś maila z zapytaniem o przepis na chleb, który robi moja siostra i który czasami pojawia się tutaj na zdjęciach… zapytanie to wraz z dziesiątkami pięknych słów o chlebie dostałam dwa dni po tym gdy moja siostra napisała mi…
„wiesz, Ty tyle robisz.. ten blog.. tyle wspomnień, słów, zdjęć. ile moje dzieci będa miały dzięki temu Twojemu blogowi.. a ja? co ja? chleb piekę zaledwie…”
odpisałam Jej, że ten ciepły chleb u Nich na stole co drugi dzień, to wartość znacznie większa niż „blogowanie”.
bo czy moje dziecko będzie miało z tego jakiś pożytek..? tego dziś nie wiemy.. a chleb, ten ciepy, z rąk Mamy… to najwięcej co można dać chcąc zbudować „dom”.
nie wyobrażacie więc sobie ile miałam w sobie radości przesyłając Jej maila z zapytaniem o chleb..
zaczęły ze sobą korespondować.. a słowa moje siostra napisała na ścianie w kuchni.
„Wybuduję dym z komina
I rupieci pełen strych
W kącie my nad lampką wina
Koty trzy, koty trzy
Gdzieś, za szafą, zadomowi się nam świerszcz
Jak ćmy wpadną przyjaciele,
Tylko wierz, mocno wierz, mocno wierz
Trzeba stworzyć dom,
Żeby mieć do czego wracać
Upchać miłość tam w każdy kąt
Więc marzenia miej, bo to nie jest ciężka praca
I kochaj, i kochaj, zbudujesz dom”
zdjęcia z weekenedu spędzonego na wsi u rodziców i rodziny mojej siostry. to jedno z miejsc na świecie, gdzie mogłabym fotografować każdą drobnostkę. to dom, który mnie zachwyca swoim życiem. tam tętni życie. tupot dziecięcych stóp po schodach. góra, dół…
-a lekcje odrobione..?
– oj Mamuś, później…
… i już ich nie ma..
na kilku zdjęciach widać Tosi bidon. jesteśmy rodziną gubiącą najwięcej na świecie butelek, kubków, bidonów..
teraz zamieszkał z nami bidon Alfi. myślę, że idealny dla starszych dzieci. do przedszkola, szkoły.
Tosia bez problemu sobie z nim radzi. jest duży pojemnościowo. lekki. można wrzucić do zmywarki.
my rozpaczmy po zgubie pacificbaby, był idealny pod każdym względem, tyle, że mniejszy.
Alfi dorównuje mu w starszej kategorii wiekowej. na zime, do przedszkola strzał w dziesiątkę.
nie chce mi się..
nie chce mi się..
nie chce mi się… stać na początku pochodu i drzeć się w megafon.
nie chce mi się nieść sztandarów z hasłami przewodnimi na prześcieradłach.
w wojnie o zdrową żywność. o wolność wychowywania mego dziecka. o składniki serka danio.
i też o to jaka metoda wychowawcza jest najlepsza. o zjawiskowym sposobie usypiania dziecka..
choć całkiem niedawno jeszcze taki pochód o mało co organizowałam.
na szczęście dzisiaj mi się nie chce.
a jak ja wychowuję swoje dziecko..?
a jak mi się chce..
jak mi się chce, to se tam z Antką skaczemy, układamy, rysujemy a na koniec se przyklaśniemy.
a jak mi się nie chce, to oglądamy pół dnia bajki.
jak mi się chce to robię rosół, pomidorówkę i kalafiorową.
a jak nie, to pizzę wyciągam z zamrażalnika i zagryziemy crossantami.
jak mi się chce i mam dzień gotowy do stanowczości to wydzielę dwie kostki czekolady.
a jak nie, to zje dwie kinder kanapki i popije kubusiem play.
jak mi się bardziej chce to Jej sukienke założę i jakiś szaliczek do tego modny znajdę.
a jak nie, to body w kroku zapnę i rajstopy pod pachy podciągne.
jak mi się chce to se gadamy całą drogę przez sto kilometrów.
a jak nie, to puszczam muzykę i milczymy. chyba, że zagada.. że „o! kotek”
jak mi się chce to mam cierpliwość do Niej od świtu do nocy i nawet gdy pręży się na podłodze i kopie nogami to ja do Niej, że Kochana moja, że Najdroższa ty Stokrotko..
a jak nie, to już przy tym jak nie chce założyć swetra drę się, że chyba zaraz oszaleję!!
i choć całkiem niedawno bym tu posta za postem o tych metodach najlepszych, o zasadach złotych..
to dziś mi się nie chce..
z ludźmi dochodzić, zdania swojego wyjaśniać, tracić nerwy, siły, energię..
niech se tam każdy robi jak mu wygodnie..
jak chce kremu z tortu nie dawać.. niech nie daje.
chce zamknąć drzwi i niech samo śpi.. niech zamyka.
bo czy ja wiem czy moja metoda, czy Jej, albo tej z książki na S. jest najlepsza..?
nie wiem..
i wiedzieć nie będę.. więc nie chce mi się… już mądrować..
