Kategoria: gościnnie

Taki piękny szron nas dziś przywitał za oknem.
Pierwsza zobaczyła Tosia wdrapując się na grzejnik i sadowiąc na parapecie.
A teraz gdy usiadłam do laptopa, rozejrzałam po tych oknach i nadziwić nie mogę jak może być na świecie pięknie. 
Zawsze tak mam jesienią, patrząc na tę ścianę lasu. Kolorowych liści.
Czasami wyjedziemy na kilka dni zostawiając puste gałęzie, a po powrocie tyle zielonych pączków wiosennych.
Czasami witają nas rankiem liście nadmiernie zganiane przez wiatr i smutno nam, że to już..
że czas z jesienią się pożegnać..
ale nadchodzi zima.. i dostarcza na nowo tyle wizualnych rozkoszy..

Ostatnio Tosia mnie pyta..
– Wiesz Mamo jaka jest moja ulubiona pora roku?
– Jaka?
– „Kiedy jest jesień to ulubiona jest jesień, jak jest wiosna to ulubiona jest wiosna.”

Czyż odnosząc to do każdej dziedziny życia nie żyło by się nam lepiej?
Cytat ten pochodzi z książki o Panu Kuleczce. Naszym ulubionym zresztą.
Choć ostatnio do ulubionych całkowicie i na amen dołączyło 10 zgubionych skarpetek.
Życie i czas jest liczony na czytanie o skarpetkach co znikają pod pralką.
Fantastyczna pozycja książkowa! i ja ile mam do myślenia, ile się nauśmiecham pod nosem.

Dziś mam dla Was kilka propozycji książkowych dla dzieci i dla nas dorosłych.
Dla Mam. „Mag” i „Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki”.
Johna Fowlesa „Mag’a” czytałam bardzo dawno temu, ale do dziś pamiętam wyjątkowo.
Jedna z moich ulubionych książek. I co w niej fajne, to fakt, że dla każdego.. bo kryje w sobie wiele gatunków literackich. To proza z najwyższej półki. Nie ma miejsca na banały.
Nie znam nikogo Komu Mag nie skradłby serca i duszy.
„Szelmostwa” Vergasa Llosy jest książką wciągającą od pierwszych stron. Intrygującą, nie pozwalającą się odłożyć.
O zjawiskowej miłości, pełnej niedopowiedzeń i zupełnie nieoczywistej.
I ta książka jest u mnie na liście pt. „przeczytałam w jeden dzień”.

Dla Dzieci:
„Lenka”, to taka pozycja dla najmłodszych o akceptacji, tolerancji..
O grubej dziewczynce z którą nikt nie chciał się bawić i która w końcu zaprzyjaźnia się z pewnym chłopcem.
Ja jestem całkowicie zakochana w ilustracjach tej książki.
Dla mnie miernikiem dobrej książki dla dzieci jest przede wszystkim ilość razy jaką mam ją czytać dzieciom.. Tę znamy już prawie na pamięć..

Ale na pamięć to już zupełnie Tosia zna „365 pingwinów”.
Dziennie musimy przeczytać kilka razy. Słucha uważnie też Benio. I choć do krótkich nie należy, to On potrafi przesiedzieć i wysłuchać całej.
Rymy, historia i dowcip czynią ją wyjątkową.  Na pewno będzie to książka wyczytana do cna.

Zanim zrecenzuję i polecę Wam książkę, muszą się one długo u nas wysłużyć.
Muszę wiedzieć, że moje dzieci je nie tyle lubią co uwielbiają.
Dostaje tygodniowo sporo książek z różnych wydawnictw czy sklepów, ale wybieram tylko kilka.
Książka „Przed i Po” to pozycja dla maluchów. Jest numerem 1 u Benia.
U nas już pół roku.
Prosta, zwykła książka można rzec.
Pierwszy rysunek przedstawia przed a drugi po.
Jednak dialog jaki można dzięki temu nawiązać z dzieckiem, ilość napisanych scenariuszy przez dorosłego..
Rysunki nie „przecudaczone” a zwyczajne. Kolorowe, prawdziwe.
To najczęściej przynoszona książka przez Benia do czytania.
Dołącza się Tosia do opowieści.. 
A teraz przyszedł czas, że starsza siostra „czyta” ją sama swojemu bratu.
„Patrz Beniu, tu jest las, a potem przyszedł pożar i jest o tak. Widzisz, mchu nie ma, musi odrosnąć.
Ptaszki muszą wrócić i robaczki do ziemi. Ogień wszystko zniszczył. Ale nic się nie martw, wszystko słońce i deszcz naprawią.”
Książka jest naprawdę gruba.
Sumując… w dziecięcych półkach „niesamowite przygody 10 skarpetek” oraz „przed i po” to te z jednych najlepiej kupionych książek. 
Choć te pingwiny też robią u nas szał.

Ta aura kazała mi spakować książki w plecak i w piżamie porobić zdjęcia na dworze.

Powiedzcie mi, czy chcielibyście takiego posta z listą ulubionych filmów?

Pozwalam sobie wkleić Wam książkę. Już dawno niewydawaną. 
Pokazana i powielana w internecie mnóstwo razy. Dostępna w całości publicznie.
Niezwykle szeroki wachlarz emocji po przeczytaniu.
U niektórych zadumanie, u innych złość..

Przepięknie recenzuje ją miesięcznik Ryms
„A mimo to – nieszczęśliwą postacią w tej opowieści jest człowiek, który ciągle za czymś goni, nieustannie czegoś mu brak i nawet, gdy osiągnie jedno, już myśli o następnym. A drzewo? W swym niewzruszonym spokoju tkwi w jednym miejscu i jest szczęśliwe za każdym razem, gdy tylko pojawia się jego przyjaciel. Poza uczuciem i akceptacją nic więcej mu nie trzeba. Rysuje się tu wyraźny kontrast pomiędzy tymi dwoma bytami.
Ilustracje w swej prostocie oddają cały wachlarz emocji. Na żadnym obrazku drzewo nie jest pokazane w całości, a jednak poprzez zwisające gałęzie, otaczające opiekuńczym gestem chłopca, wyrażają bardzo wiele. Widać, kiedy jest smutne, a kiedy wesołe. Kiedy czuje się samotne… Cierpliwie czeka latami na kolejne odwiedziny i nie widać po nim oznak upływającego czasu. Inaczej dzieje się z chłopcem, który zjawia się w sędziwym wieku po to, by ostatni raz usiąść na pniu drzewa. Czy zrozumiał, że ta gonitwa doprowadziła go w to samo, choć zniszczone przez niego, miejsce?”

Moja przyjaciółka, która przysłała mi tę książeczkę w wersji anglojęzycznej napisała…
„Wiesz Jula, że ta książka jest o Matce? To drzewo to Matki miłość”.

i w tym też jest prawda..
jakakolwiek Ona dla każdego z nas nie jest, ważne by pozwoliła coś zrozumieć, zmienić, i zwyczajnie zmądrzeć…

„Nie rozpinaj tak powoli guzików mojej koszuli. Nie wkładaj mi rąk pod sukienkę sięgając, aż do brzucha. Nie zrywaj ze mnie bielizny, nie wyszarpuj mnie z objęć zbyt już grubych na tę pogodę swetrów. Z milczenia, nie z ubrań, mnie rozbierz. Rozepnij wszystkie niedomówienia, które po samą szyję, każdego ranka zbyt starannie zapinam. Wstyd przez głowę mi ściągnij. Zsuń z mych bioder strach. Rozrzuć to wszystko na podłodze i kopnij w kąt byśmy nie potykali się o te złośliwości nigdy więcej. Połóż mnie na łóżku i delikatnie otul pewnością. Nie poganiając, leż ze mną tak długo, aż nabiorę jej na tyle by uwierzyć, że nie znikniesz. Będę ci mówiła wtedy raz po raz, że przecież wszyscy znikają. A ty miej cierpliwość do mych lęków.”

                                                                                                         Autor niezidentyfikowany.
Prawdopodobnie „niegrzeczna zielonooka”

„A już w walcach nie było tancerza nad niego. I przy takim powodzeniu jakież to niesprawiedliwe, no, niech pani powie, zostać już na całe życie jak ten palec Boży. To nieraz widzi się na ulicy, on krótki, gruby, łysy, spocony, a ona przy nim jak ta stokrotka, świeżutka, pachnąca, i mąż z żoną są. Że też się tacy z sobą pobierają. Okropność.
Ano, różnie bywa. Odwrotnie też bywa, panno Różo, panno Ewelino. Bywa ona żaba a on świeca. Ona idzie siajniasto, a on jakby pod orkiestrę szedł.
Nie za wygląd się kocha, ale nie wiadomo za co. A jak kocha się, to i co na wierzchu się kocha, i co ukryte, i co może się stać, tak tobie, jak i mnie, czyli jemu albo jej. I wtedy nieważne, czy ktoś łysy, czy że poci się. Nie kocha się osobno, że ktoś wysoki jest, a ktoś ma takie czy inne oczy, czy choćby ktoś najpiękniej mówił, bo jeden może być wymowny, a drugi nie. Z ilu zresztą ludzi trzeba by składać na takiego jednego czy jedną, żeby nie miał żadnej wady, a jeszcze mógłby wyjść z tego jakiś stwór, nie człowiek. Kocha się tak samo przez wady i nieszczęścia i może nawet głębiej, a najgłębiej kocha się przez ból. Może być ktoś wysoki, zadbany, wymyty, pachnący, a nie ma go za co kochać. „

                                                                                                            W. Myśliwski  „Widnokrąg”

„Kiedy znalazłem się na dnie, usłyszałem pukanie od spodu.”

                                                                                                              S.J. Lec

„Nie jesteśmy wcale wspaniałym pokoleniem.
Jesteśmy bandą przyspawanych do internetu, otępiałych od przestymulowania idiotów.
Zamiast przeżywać cokolwiek, myślimy tylko jak o tym przeżyciu poinformować resztę.”

                                                                                                               J. Żulczyk

„Przyszedłem dzisiaj do pracy z namalowanymi kredką wąsami.
Kobiety z namalowanymi kredką brwiami stwierdziły, że jestem debilem”
 
                                                                                                                   autor nieznany