Kategoria: słowa

z okazji dnia nauczyciela, historia z Jego rąk.
jest prawdziwa jak wszystkie inne na moim blogu.

„Alboż kto pielęgnuje polne kwiaty,

dzikie gruszki i wiśnie, choć niby wiadomo,

że przy staraniu i z nich byłby większy pożytek?…”

B. Prus – Antek

 

Wtorek lekcja j. polskiego klasa 4

– proszę pani, proszę pani, niech Zosia wiersz powie

-dobrze kochani za chwilę ją zapytam, tylko temat zapiszemy

-nie powie, nie powie, bo nie umie, nie nauczyła się, ona nigdy nie umie, wczoraj nie przyszła bo na

wczoraj był ten wiersz

– jesteście bardzo niegrzeczni. wczoraj Zosi nie było, bo na pewno miała jakiś ważny powód, dzisiaj

jest i pięknie nam wyrecytuje wiersz

-na pewno, no niech mówi, niech mówi, posłuchamy…

-Zosiu zapraszam do siebie, powiedz nam Kochanie wierszyk

-…………………………….

-no, Myszko, zapraszamy na środek

-……………………………..

-mówiliśmy przecież pani, że ona nie umij

-Zosiu, nie umiesz?

-…………..ni…nie……

-dlaczego się nie nauczyłaś?

-…………………………….

– czy to było powodem wczorajszego nieprzyjścia do szkoły?

-……………………………….

-kochanie nie można opuszczać szkoły dlatego, że nie chciało ci się nauczyć wiersza. Tym bardziej, że

mielicie na niego tydzień czasu. Zosiu czy dlatego nie przyszłaś?

-………………………………………………….

– kochanie, kim byś chciała być?

-……………………….

-kim chciałabyś zostać w przyszłości? Każdy z was ma jakieś marzenia. Ja chciałam być w waszym

wieku …

-proszę pani, proszę pani ja chciałbym zostać drwalem…miałbym siekierę i….

– Piotrusiu, ja pytam Zosię, ty mi opowiesz później o swoich planach. No wiec, Zosieńko?

-………………………

-czy chciałabyś być żoną i mamą? Być w domu, zajmować się tylko nim i nie pracować zawodowo?

-nie

– a chciałabyś codziennie rano wstawać, malować się ,skrapiać perfumami, brać laptopa pod pachę,

całować męża, dzieci na do widzenia, wsiadać do samochodu i jechać do pracy?

– tak

-masz jakiś swój autorytet? Osobę ,która bardzo Ci się podoba,? Oglądasz seriale, teledyski, którą z

tych dziewczyn chciałabyś być ?

-……………..

-na pewno po cichu marzysz o tym, aby być jakaś. Powiedz mi chciałabyś być jak kto?

-………….ni

-kochanie jeszcze raz, bo nie słyszałam

-………………pa…….pa-ni

-jak ja? Taka jak ja?

-t….ak

-a dlaczego taka jak ja? Jaka ja jestem twoim zdaniem?

-ładna

-i jaka jeszcze?

-fajna… miła…

– i co we mnie fajnego?

-ładność

-a mój styl podoba ci się mój styl?

-tak

-i co jeszcze?

-dom

-a fajna czemu jestem?

-mamą jest pani fajną. I panią

-chciałabyś wykonywać mój zawód?

-nie

-ale chciałabyś być taka jak ja, poza zawodem?

-tak

-kochanie…nic w życiu nie przychodzi łatwo. Manna sama nie spada z nieba. Kiedy byłam młodą

dziewczyną i jeździłam do szkoły średniej, tato odwoził mnie co niedziela na przystanek o 13.30. O

godz. 20.00 byłam na stancji. Jechałam pół dnia. Śniegi, wiatry, mrozy, deszcze, liście kolorowe i

piękne słonce. Zawsze. Co niedziela. Było mi baaardzo źle. Kiedy mijaliśmy centrum wsi, moi koledzy

stali beztrosko roześmiani i pili piwo, zdając sobie relacje z sobotniej wiejskiej zabawy. Mijałam ich ze

wzrokiem tęsknym myśląc o tym, że tak bardzo im tej niedzieli zazdroszczę. Mijały lata. Ja jeździłam

do szk. średniej ,na studia jedne, drugie, rodziłam dzieci… A oni stali. Wciąż beztroscy. Kiedy mnie

zmarszczek i trosk dochodziło coraz więcej. Dziś Zosiu wiem, że moje życie ma sens. Że warto było

poświęcić każdą niedziele na wyjazd do szkoły. I teraz pytanie do ciebie moja droga – czy chciałabyś

być mną, czy tymi moimi kolegami?

-panią

– dlatego Zosiu ucz się i przychodź do szkoły. Jesteś mądrą i bardzo inteligentną dziewczynką. A do

tego śliczną. Szkoła to dla ciebie przepustka do Twojego szczęścia. Losu wygranego na loterii. Ale

musisz grać. Nie możesz nie iść do szkoły, bo ci się nie chce. Bo wtedy świadomie rezygnujesz ze

swojej wygranej! Masz kupon w rączce i nie zgłaszasz się po nagrodę. A nagrodą w twoim przypadku

jest szkoła. Żebyś miała zawód, dobrą pracę i była niezależna! Rozumiesz!!! I ty, i ty i każda z was

dziewczynki! Musicie mieć zawód, żeby nie być na utrzymaniu męża, żeby nigdy przenigdy nie

prosić i nie całować po stopach za dane 5 zł. Macie być paniami swojego życia! Chcesz być mama

– bądź, chcesz być żoną– wspaniale! Ale zawsze miej zawód i fach w reku! I dlatego Zośka dajemy

ci tu wszyscy w klasie wielki kredyt zaufania. Nie postawie ci dziś jedynki, ale jutro na język polski

nauczysz się wiersza i pięknie nam go wyrecytujesz . Bo chcę, żebyś była kobietą, która ma szkołę

i zawód. Jeśli chcesz być taka jak ja musisz się uczyć. Zrób to dla mnie. Dla siebie. Dla nas tutaj

wszystkich. Udowodnisz całej klasie, że potrafisz! Ja bardzo wierze. Uwierz i ty! Nie zawiedziesz

mnie?

-…ni…e

 

Środa język polski klasa 4.

-Kochani co z ta wycieczką do teatru bo ja musze wiedzieć? Jeśli ktoś jest chętny 15zł.do piątku

-ja jadę

-ja też

-mnie mama kazała

-ja nie, nie chce mi się

-mnie też nie, w szkole se pogram w pingla

-a ty Zosiu?

-ja może pojadę. Jak zarobię.

-a jak ty kochanie zarabiasz???

-sprzątam u księdza. Schody zamiatam z koleżanką, przed weselami np. i ksiądz nam za to płaci.

cukierki też daje. bardzo dobre.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

-proszę pani, proszę pani Zosię miała pani spytać

– Zosiu, jak tam nasza umowa?

-dobrze. Uczyłam się.

-to zapraszam. powoli nie spiesz się. Nie stresuj. My wszyscy zamieniamy sie w słuch. ciiiiiii

-pła…płacze pan..pani słowikowa w gniazd kuna akacji……..(…)

-proszę pani, proszę pani ona się myliła, ale się nauczyła, ale nie umiała dobrze. Trójkę, trójkę!!!

-też tak uważam, Zosiu było kilka pomyłek, myślę ,że trójka będzie ok. może małego plusika tutaj

postawie. Tak na zachętę. I takie było to trudne?

-nie, łatwe

-a kolejnym razem będzie na 5, jestem przekonana. Mam racje?

-taaak!

Moi drodzy w związku z dzisiejszą lekcją chciałam was się zapytać jaka cechę charakteru w sobie

najbardziej lubicie?

-……………………………

-bo łatwo ocenia nam się innych, a znaleźć u siebie to już trudniej, prawda? Zadajcie sobie

pytanie „jaka cecha we mnie jest fajna?”

-………………???

-stawiam plusa!!!!

-kreatywność….

-brawo Zośka, a skąd ty znasz taaakie trudne słowo? A wiesz co ono znaczy? Bo nie sztuka używać

trzeba jeszcze wiedzieć ,co ono określa

-no…no to znaczy, że lubię siebie za otwartość…i pomysłowość

-jestem pod wrażeniem, plus się tu należy jak najbardziej! Posłuchajcie wszyscy jakie Zosia

powiedziała wam trudne słowo, warte zapamiętania…

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

….Zosia na lekcji zabierała głos jeszcze kilkakrotnie. Kiedy zadzwonił dzwonek i uczniowie pakowali

swoje książki Ona podeszła do biurka, wyciągnęła małą łapkę ściśniętą w piąstkę z brudnymi i długimi

paznokciami i powiedziała cicho i nieśmiało–„mam coś dla pani”

Była to mała, nierówna, brudna tabliczka białej czekolady…najpiękniejszy prezent jaki dostałam od

ucznia. Mój los. Wygrany na loterii.

 

 

– bo wie Pani, ze mną Pani o tym nie pogada..

– ale Pani zupełnie nie rozumie. pożegnałam gości z Ameryki. i  ja jestem w otchłani rozpaczy. w totalnym niebycie. w próżni. To Ich życie.. ech.. długo by opowiadać. nawet się nie da. dla takich ludzi raj istnieje na ziemi. takim to dopiero szkoda umierać. jestem nimi zachwycona, ja bym Ich zjadła po prostu. wyć mi się chce. historia Ich życia, miłości, drogi do sukcesu, kariery i piękna starość. Boże mój! jaki ten świat niesprawiedliwy!?

-niesprawiedliwy? niesprawiedliwy to on jest dla tych dzieci co z domów patologicznych bez śniadania do szkoły przychodzą. a i kolacji też nie jedli.

-niesprawiedliwy jest proszę Pani. niesprawiedliwy. kiedy patrzę na moich rodziców, którzy siedzą z boku. a z tych Amerykańskich ludzi czuć chęć do życia, wypoczynek, zadowolenie, spokój i poczucie bezpieczeństwa we względach finansowych. i Ich opowieści. bo właśnie teraz na starość zwiedzają świat. bo tak sobie zaplanowali.. a u nas.. ludzie z łbami spuszczonymi, niezadowoleni, umęczeni, ironizujący.

– cóż ja mogę Pani powiedzieć? człowiek spełnienie nosi w sobie, a nie w kraju w jakim żyje. jak ma łeb spuszczony, to w Ameryce miałby spuszczony mniej? można świat zwiedzić a w sobie nieszczęśliwym być do szpiku kości. Pani jest zachwycona małym skrawkiem. wręcz niewidocznym dla ludzkości. jedną parą. ale to ta jednostka jest wspaniała. niech się Pani no rozejrzy.. dom ma Pani piękny. pozazdrościć. dzieci zdrowe. lipton mi Pani zaparzyła. a na liptona nie każdego dzisiaj stać.

– chyba smutne to Pani życie. bo nic Pani więcej nie pragnie? do niczego nie dąży? tak Pani gada głupio. tak jakim mnie Panie Boże stworzyłeś to takim mnie masz. a tu trzeba chcieć czegoś więcej, dążyć, drążyć. żeby lepiej było. nie można stać w miejscu.

– Pani, ja w miejscu nie stoję. kulinarne przepisy poznaję jak rodzinie co nowego ugotuję. książki poczytam, czegoś się tam zawsze dowiem.
firmę kolejną chce otworzyć, bo mi pomysły głowę rozsadzą. dziecko drugie planujemy. dążę do lepszego każdego dnia. ale lepszego – możliwego. żeby się spełniać mogło. bo czasami można całe życie stracić na marzenia, dążenia i życie obok przeżyć, nie wiedząc nawet, że ono lepsze niż w tych pragnieniach. ja wie Pani marzę każdego dnia.. ale marzę żeby nam zdrowie dopisywało, żeby nam się noga nie powinęła i raty kredytu można było spłacać. bo nie wiem czy Pani wie, ale w Ameryce wszystko na kredyt. a Pani? dom ma Pani za gotówkę.. nikt tak dzisiaj nie ma. Pani to ma tu dopiero Amerykę!

– ale mnie ta Ameryka nie wystarcza. ta tutaj. ja wiem, że dobrze. doceniam. każdego dnia. tylko możliwości jakie tam są. żeby żyć spokojnie, nie martwić się o każdy kolejny dzień, o starość. u nas starość jest taka szara, taka straszna. biedna.

-no tak. za 900zł renty mało można zrobić. nawet rachunków się nie popłaci. to prawda. ale czy ja mam na to jakiś wpływ? nie mam żadnego. no tylko się do tej Ameryki prosze Pani wyprowadzić. tylko, że mnie tu dobrze. bo ja proszę Panią, noszę swoje szczęście w sobie. na tę Amerykę też może uzbieramy. i pojedziemy zobaczyć. jak nam dzieci odrosną. ale na razie to wie Pani ja marzę, żeby na wiosnę zdążyć posadzić wszystko co sobie planuję, żeby mi ładnie wzrosło. takie mam marzenia. bo na opał mamy. i cieszy mnie to bardzo. dobrze mi z moim zadowoleniem z tego opału. że mogłabym się cieszyć ze zwiedzania świata a nie z tego, że mam ciepło w domu. no mogłabym. ale mnie dobrze z ta moją radością ze zwykłych rzeczy, bo mi życie milsze. a nie wciąż z udręczaniem siebie, że mało, że można by lepiej. Wie Pani, auto inne mi się marzy. takie lepsze. opływowe, nowoczesne. ale to tak wtedy, gdy przyjdzie na to czas. nie wiem kiedy może za rok, dwa, pięć. a może wcale. nie wiem. ale z tym mi też dobrze. ciepło w środku gdy zima, latem chłodno, wspomaganie kierownicy, pakowne. więc nie spędza mi to snu z powiek. bo wie Pani, to auto jest niezwykle luksusowe jak jedziemy nim wszyscy. Córka opowiada, śpiewa, lodów się domaga, bo za oknem widziała szyld. Mąż muzykę ścisza i prosi bym opowiedziała coś jeszcze. a ja mu opowiadam. na przykład o takich rozmowach jak ta z Panią. wie Pani jaki wtedy jest luksus. Jaki wymiar ma to auto na autostradzie pośród miliona innych aut.
taki to sobie mamy luksus nasz własny. każdego dnia, bez Ameryki.

– choć ja bym chciała lepszej starości dla moich rodziców wie Pani.. bo na to zasłużyli. pracowali ciężko całe życie.

– a ja myślę, że ta Ich starość nie taka znowu najgorsza. w zdrowiu są jeszcze dobrym. ciepło w domu. obiad dobry na stole. i do ludzi wyjdą, przyjaciół wiele. na rower pójdą. do wsi obok na ognisko u znajomych się przejdą. a czy w tej Ameryce lepiej by było? tego wie Pani się nie wie. tylko się gdyba. a wie Pani jak to jest z gdybaniem. najczęściej na nim się kończy. bo przecież ile ludzi co ciężko życie przepracowali, uczciwi, dobrzy ludzie. a tu żona na raka umiera, dziecko z wnukami w wypadku ginie. mało to takich przypadków? więc niech mi Pani wierzy.. dobrą mają starość. A Pani mi najzwyczajniej szkoda, bo Pani życie przeżyje na gdybaniu, na zazdroszczeniu życia innym..
widzi Pani tu to okno z kuchni?

-widzę. codziennie. bo to moje okno.

– no właśnie. Pani, osobiste. własne. i ja za tym oknem widzę piękne beztroskie pola. horyzont. słońce się odbija w szybie. Ameryke widzę tu u Pani, wie Pani? Amerykę.

– ja też widzę, jak siadam o świcie z kubkiem kawy. zapach się roznosi na całe mieszkanie. mąż po schodach tupie. dzieci na drugi bok się przewracają, bo sobota. a jak się szyby uchyli to łąki pachną już jesiennie. słońce padające z kątka wsi tak pięknie komponuje się z bukietem kwiatów na tarasie.. no widzę. ale bym coś więcej chciała..

– no widzi Pani. a mnie ta lipton wystarczy.

zdjęcia z ulicy na jakiej było nam dane spędzić kawałek dobrego życia. za chwilę się z nią rozstaniemy. będę płakać w poduszkę. długo. i choć nowe ściany będą piekne, tak tych tak żal.. nie ma już takich ulic. a ja tu do każdej cegły przywiązana. 
ach.. nie rozpisuję się bo już mam ściśnięte gardło..
Tosiulki czapeczka, szalik, sweterek, spódniczka, buciki z Zary
torebeczka z Yo Yarn.
Mój szalik i sukienka z Riska.