Kategoria: gościnnie

Moi Drodzy, mam tutaj teraz trochę roboty poza blogiem, ale nie lubię zostawiać tu zbyt dużej ciszy, co czasami Wam nadmieniam, bo blog to mój filar. To w drzewie genealogicznym ta pierwsza para, od której odchodzą potem potomkowie…
Dlatego zostawię Wam dziś kilka propozycji jesiennych. A że jesień to filmy, książki, gry i jedzenie to akurat… 🙂

1.
„Poczujcie rytm” (Netflix)- to jedna z takich historii amerykańskich. Czyli jest przerysowane, oczywiste…
Ale, to film dla młodych dziewczynek. I ja oglądałam go kilka dni temu z Tosią. W kocu, z herbatką i popcornem. I się tak uśmiałam! Bo tam jest taka nauczycielka baletu na wsi i na każdym kroku mnie bawiła swoim zachowaniem. W głos czasami parskałam, choć komedii ja jakoś nie lubię.
Główna aktorka piękna więc się super patrzyło… 
To jest idealna propozycja na popołudnie Mamy z córką bądź córkami. Choć nasz Benio też oglądał.
Taki cudowny lekki film. 

2. 
„Dixit” – to gra na wyobraźnię. Na wymyślanie, tworzenie, szukanie w sobie, odnajdywanie w przeciwniku. To gra dla całej rodziny, która pozwala rozwijać nasze możliwości.
Piękna estetyka, wciągająca, zabawna i rozczulająca. Kochamy!! Idealna na jesienne, długie wieczory przy ciepłym kakao.

3.
 „Szklany Zamek” – już nadmieniałam o tym filmie jakoś ostatnio. Czas mija, a on mi w głowie siedzi.
Piękna opowieść. O ludzkich słabościach i o ich sile. O dzieciństwie i zależnej od tego dorosłości.
O uzależnieniach i konsekwencjach. Koniecznie do zobaczenia. Bo przede wszystkim jest o miłości.

4.
„101 obrzydliwych faktów” – nie wiem jak u Was, ale moje dzieci kochają tematy obrzydliwe.
Wszystko co dotyczy kupy, dupy i rzygów. Taki okres. Zatem ta książka, to ich miłość największa.
Ale tak serio, to nie mogę się doczekać wieczorów aby czytać, bo takich super rzeczy ja się sama dowiaduję. Np, że człowiek za życia zrzuca z siebie 70 kg skóry. Tyle się z nas łuszczy.
Że dziennie wypijamy pół szklanki swoich smarków z nosa. A przy chorobie od szklanki do dwóch.
Że podczas życia wytwarzamy dwa baseny olimpijskie śliny. No po prostu 101 genialnych faktów.
I w środku fajnie ilustrowana. Porządnie wydana. U nas sztos!

5.
„Wielka Samotność” – 500 stron w dwa dni. Po tym jak czytałam prawie do świtu, to wczoraj nie mogłam ręki podnieść, bo tak mnie bolała od trzymania książki. Piękna! Zjawiskowa i wspaniała.
Po mojej miłości wielkiej do „gdzie śpiewają raki”, wiele z Was mi ją poleciło. Że podobna.
Myślę, że podobny był wiek bohaterek, odludne miejsce i trudna sytuacja rodzinna. Trudna nie… ona była dramatyczna.
Książka, która nie pozwala nabierać tchu, czyta się na jednym wdechu i marzy o tym, aby się nigdy nie kończyła, a zarazem aby kończyła się już i aby było dobrze. Tej nocy nie przespałam, bo w środku aż cała chodziłam z podminowania i tak rozmyślałam. Całą sobą ją przeczytałam i będzie jedną z tych, które zapamiętam do końca życia i wstawiam ją do moich ukochanych pozycji książkowych.
Choć „słowik” tej autorki mi nie podszedł, tak tą uważam za arcydzieło.

6.
No i coś na ząb – Langosze.
Moje dzieci kochają a ja nienawidzę, bo gdy zrobię to się opycham bez opamiętania.
Robimy zaczyn:
40 dag drożdzy świeżych.
400 ml mleka.
dwie łyżki mąki.
jedna łyżeczka cukru.
jedna łyżeczka soli.
(ja to podgrzewam i mieszam w termomixie, ale w garnku też można. Tak do 40 stopni. I zostawiam aby wyrosło trochę. Na np. 15 minut.)

Potem dosypuję około 500-600 dag mąki. Wedle uznania. Ja nie lubię gdy ciasto jest kleiste, więc dodaje więcej. Wyrabiam. Zostawiam na 30 minut. Też na oko.
Potem rwę kulki i z nich na podsypanej mąką desce, wałkuję na placuszki.
I tu też każdy musi wedle uznania zobaczyć, czy woli grubsze i miękkie czy cieniutkie i chrupkie.
Rzucam je na gorący olej do garnka lub głębokiej patelni. Musi pływać ten placek tam.
Odsączam na papierze.
Smaruję gotowego śmietaną 18% do której wciskam duuuużo czosnku.
Po wierzchu posypuję startym żółtym serem. 
My te langosze po prostu ubóstwiamy!!!

Mam nadzieję, że choć jedna podpowiedzieć jesienna sprawi Wam radość.
Spokojnego, ciepłego weekendu życzę.
A w poniedziałek wracam do Was z…. premierą moich książek.
Ściskam Was mocno. I serdecznie.

„Sto lat temu ponad 3/4 Kostaryki porastał las. W latach 80 w skutek niekontrolowanej wycinki, las zajmował już tylko 1/4 kraju. Rząd postanowił działać. Przyznano dotację właścicielom ziemi, którzy zgodzili się ponownie posadzić miejscowe gatunki drzew. Po 25 latach połowe Kostaryki znów porasta las. A gdyby tak uzyskać podobny efekt w skali globalnej? Powracające drzewa pochłonęły by nawet 2/3 dwutlenku węgla, który powędrował do atmosfery w wyniku działalności człowieka. Naszym wysiłkom  przyświeca nadrzędna zasada, przyroda jest największym sojusznikiem człowieka i najwspanialszą inspiracją do działań. Wystarczy jeśli będziemy podążać za jej wskazówkami. W końcu dawno temu zdołała rozpracować zagadkę życia. W tym świecie gatunki mogą skutecznie rozwijać się tylko wówczas, gdy wokół prosperują też inne organizmy. W rozwiązaniu naszych problemów pomoże nam uznanie prostej zależności, jeśli zadbany o naturę, ona zadba o nas. Czas by nasz gatunek przestał się jedynie rozrastać. Pora zacząć żyć na naszej planecie w równowadze z przyrodą i tak też się rozwijać.
Kończymy pewną podróż, 10 tysięcy lat temu prowadziliśmy zrównoważony styl życia, ponieważ nie było innej możliwości, dziś też nie mamy innego wyboru. Musimy odkryć na nowo, jak żyć w zgodzie z naturą, by zamiast egzystować obok niej, ponownie stać się jej częścią.
Po spędzeniu życia na poznawaniu świata przyrody, mam pewność co do jednego, tu nie chodzi o ratowanie naszej planety tylko ludzkości. Z nami czy bez nas naturalny świat z pewnością się odbuduje. 30 lat po ewakuacji Czarnobyla natura upomniała się o to miejsce. Dziś w mieście króluje las. Stał się schronieniem dla dzikich zwierząt, rzadko występujących gdzie indziej. Jest też wyraźnym dowodem na to, że niezależnie jak bardzo tragiczne popełniamy błędy, natura ostatecznie potrafi je naprawić.
Świat przyrody, przetrwa wszystko. My ludzie, nie możemy mieć co do tego pewności.
Zaszliśmy tak daleko, ponieważ jesteśmy najinteligentniejszymi z żyjących dotąd istot. By jednak kontynuować nasze istnienie, potrzebujemy nie tylko inteligencji, ale i mądrości.
Istnieje wiele różnic pomiędzy ludźmi, a innymi gatunkami zamieszkującymi ziemię. Jedna różnica jest wyraźna. Tylko my potrafimy wyobrazić sobie przyszłość. Przez długi czas, pewnie podobnie jak Wy bałem się tej przyszłości. Dziś okazuje się, że jeszcze nie wszystko stracone. Mamy sznasę by się  poprawić. Dokończyć podróż naznaczoną rozwojem. Opanować nasz wpływ na świat i ponownie stać się gatunkiem żyjącym w zgodzie z naturą. Musimy tylko chcieć to zrobić. Zyskaliśmy możliwość by stworzyć idealny dom dla siebie, i odbudować bogaty, wspaniały świat w którym przyszło nam żyć.
Pomyślcie tylko…”
David Attenborough