Kilka dni temu, moja przyjaciółka przysłała mi zdjęcie, które swojego czasu dość często pojawiało się w internecie.
Na tym zdjęciu – ulica. Taka w mieście. Może między blokami. Zaparkowane z jednej strony auta.
Zima. Pełno udeptanego już śniegu. Widać też, że zamienił się przez mróz w lekką ślizgawkę. Na tej fotografii idą dwie dziewczyny. Szpileczki, krótkie spodenki, cieliste, cienkie rajstopy, albo ich całkowity brak. Trudno się dopatrzeć. Naiwna nadzieja podpowiada mi, że są. Głowy bez czapek, dłonie bez rękawiczek. Jedynie jakieś kurtki. Ale stanowczo za krótkie jak na tę pogodę.
Z ust jednej z nich dorysowany dymek. A w nim „mówiłam – weź szalik, to nie.”
I jak samo zdjęcie ani piękne, ani wyjątkowe nie jest, tak uruchomiło w naszych głowach lawinę wspomnień.. Bo Kamila przesłała je z myślą o mnie.
A to miałam za krótką kurtkę w której chodziłam całą zimę. Ale akurat była tą wymarzoną, kupioną w New Yorkerze. Pamiętam dokładnie ten dzień. Jak idę, gdzie wisi, jak ją mierzę.
A to wracałam na motocyklu zziębnięta w nocy, bo modne były spodnie biodrówki i jeansowe króciutkie kurteczki..
„Zobaczysz dziecko, będziesz na starość płakać” , „Nerki Ci kiedyś pokażą”, „Zobaczysz na stare lata z tymi kolanami”..
Koło się zazębia. Te same słowa padają z mych ust. Do dzieci, siostrzenic…
Płaszcz mam długi i czapka największym moim przyjacielem. Pod jeansami wysokimi, wysokie rajstopy gdy na wieczorny spacer idę… Wszystko zatacza pewien krąg. To co było kiedyś nam zupełnie obcym rozumowaniem świata, dziś staje się jedyną i słuszną prawdą.
Ale…
Patrząc na to zdjęcie pomyślałyśmy z Kamilą jak to było dobrze, pomimo, że człowiek zmarzł.
Tak się wyszykować i lecieć. Żeby być super.
Niezależnie od pory roku a od natchnienia, aktualnej fascynacji danym ciuchem, czy nowym zakupem.
Świat przybierał zupełnie inne wartości.
W głowie jedna myśl, czy ten, który aktualnie nam się podoba i w sercu naszym się kokosi, będzie obecny.
Wypatrywanie, czekanie.
I nawet gdy się nocą wracało, choć zęby z zimna latały, nikt mrozu dotkliwie nie czuł.
Były za to opowieści, wzdychanie, wspominki, marzenia..
I na tym chodniku pełnym mrozu i zimy, nie raz się jeszcze, wciąż słysząc muzykę w uszach – tańczyło.
Wspominało coś już któryś z kolei raz i wywoływało to ten sam chichot, czy donośny śmiech..
Dusza młodego człowieka żyje zupełnie inną strawą.
Padało się na łóżko po powrocie niczym kłoda. Śpiąca i zmęczona. I choć się chciało przed snem jeszcze kilka myśli w głowie i wyobraźni złożyć, zasypiał człowiek natychmiast.
Rankiem budził się w pokoju, który Mamy nazywały „jak Ty dziecko potrafisz żyć w takim bałaganie”.
A to nie był bałagan, to był wieczór pełen ekscytacji w oczekiwaniu na dyskotekę, zabawę, imprezę…
Dziesiątki zmienionych strojów, i tych pożyczonych z koleżanką, które po przymiarkach lądowały na łóżku, krześle, biurku i podłodze…
I ta głowa, głowa młodego człowieka w taki wieczór… Wolna od trosk. Głowa, którą nazwałyśmy z Kamilą „wyszykować się i lecieć”…
Dziś, będąc dorosłą kobietą. Odpowiedzialną za dom, dzieci…
Dziś, kiedy mogę wyjść. Kiedy mogę dnia następnego odespać. Dziś kiedy miałabym czas przymierzyć czternaście stylizacji i rozrzucić je w garderobie..
Dziś… Wychodząc idę przymierzyć góra dwie i wychodzę w wygodniejszej. Tę której nie zakładam odkładam na miejsce. Wtedy lepiej się bawię. Kiedy wiem, że tam zostawiłam porządek.
Przed wyjściem sprawdzam dwa razy czy naszykowałam dzieciom świeże piżamy i czy mają na kolację wszystko co lubią. Na szybko lecę rozwiesić pranie, wtedy lepiej się bawię gdy wiem, że rozwiesiłam do porządku, a nie zrobił tego mąż, który rozrzuca pranie po suszarce.
Schowam do plecaka parasolkę, bo może padać. Rękawiczki grube i gruby szal. Na wszelki wypadek wkładam golf, gdyby okazało się, że ubrałam się za zimno.
Wychodząc pocałuję dzieci cztery razy. Poprzytulam zapewniając, że przecież zaraz wrócę.
Potem jeszcze z chodnika przy drzwiach wyjściowych sięgnę rurę odkurzacza aby odkurzyć piach i ziemię którą naniosłam butami. Żeby nie roznosili dalej. Bo w nocy jak wrócę to mnie to wkurzy.
Kiedy zamykam już za sobą drzwi, moja głowa rysuje mi obrazy – „Boże, a jak nie wrócę i coś mi się stanie. Wypadek samochodowy. A ja im powiedziałam, że zaraz wrócę. Przecież tak mówią wszyscy, którzy potem nigdy nie powracają. Tylko policja w nocy przyjeżdża to oznajmić. Że ten i ten nie wróci. Może nie powinnam wychodzić… Rany, a ja dziś za mało okazałam miłości Tosi. Może powinnam Jej więcej razy poświęcić uwagę i czas. No bo gdybym nie wróciła, to już nigdy nie nadrobię…”
Naciągam czapkę na uczy, dopinam płaszcz pod szyją i idę do auta…
Włączam muzykę na całą głośność i już łapię ten luz…
Ale jeszcze piszę „pamiętaj, daj im jeść”.
No dobra, teraz już mogę się bawić!!
I ta zabawa trwa w najlepsze. Godzinę. Bo o dwudziestej trzeciej jestem już maksymalnie śpiąca i myślę o swojej kołdrze i może 20 stronach książki, która leży przy łóżku..
I rano wstanę wyspana, będziemy mogli coś porobić. Może pozbijamy skrzynki na warzywa.
Już nawet piję w wyobraźni poranną kawę.
Zdarzają się takie wyjścia. Może raz, dwa razy w roku, kiedy czuję się jakbym miała znów dziewiętnaście lat…
Z ostatnich wspominam dzień kobiet nad stawami, czy halloween z sąsiadami…
I wtedy człowiek dorosły pamięta je wyjątkowo, bo zwróciła się choć na chwilę ta wolność…
Wyszykować się i iść… i wrócić byle jak, byle kiedy. Niech się dzieje co chce.
Nie myśleć o bałaganie który został w domu, o obowiązkach które nadejdą jutro, o anginie przez ten brak szalika.. Nie mieć wyrzutów sumienia i nawet nie mieć zbyt dużej wiedzy na temat znaczenia tego zwrotu…
Mieć głowę pełną ekscytacji z dziejącej się właśnie chwili. Być teraz tutaj i nie myśleć o zmarzniętych stopach w zbyt cienkich skarpetkach jakie założyło się do butów H-D..
I choć działo się to dwadzieścia – piętnaście lat temu, chodzę jak ta stara ciotka dookoła nastoletnich moich siostrzenic, dopinając Im za cienkie kurtki, wciskając Im do rąk szaliki…
A przecież gdyby One były idealnie zapięte i miały wraz z sobą w plecakach parasolki i dodatkowe golfy to czy nie prysnąłby ten czar młodości? W której można wyszykować się i iść…?
Nie mieć tej umęczonej dorosłością głowy w zza krótkiej kurtce i conversach przy minus dziesięciu?
Dlatego przepraszam Was moje Kochane dziewczynki. Ale muszę Wam to mówić, bo i mnie mówili..
A dobre koleje losu trzeba pielęgnować.
Kornelko moja Najdroższa i Emilko Kochana moja, kiedy ciocia Wam założy zbyt ciepłą czapkę jak na młodość, weźcie. A kiedy znikniecie za rogiem, ściągnijcie i schowajcie w kieszeń. Ja tak robiłam.
podarunki 49 – w drogę!
Żyjemy w czasach, gdzie kupienie prezentu stanowi nie lada problem.
A czy będzie jej/jemu się podobało, a czy się przyda, a czy czasami nie ma już takiego…
Tak aby było przydatne, porządne, pomysłowe i ładne.. Myślę, że to trudny temat z którym każdy się boryka…
I ja tak miałam z ostatnimi urodzinami mojej Mamy. Kosmetyki ma, ubrania ma, książki ode mnie, piżamy, torby i wszystko już ma. Najczęściej z siostrą kupujemy Im (Mamie i Tacie) wycieczki.
Teraz z okazji Dnia Babci i Dziadka pędzą do Lanckorony i śpią z widokiem na ryneczek.
I wtedy ta myśl!! Skoro moja Mama dość dużo „kursuje” to idealnie się składa.
Mało tego, pakowania u Niej to „ło Jezu dziecko, jeszcze muszę się spakować!”..
Robi wtedy te kupki na stole w pokoju. Swetry, koszulki, spodnie, bielizna..
I czy aby na pewno nic nie zapomniała..?
Zatem dla Babcio-Mamy prezent genialny.
Myślę sobie, że coraz bliżej wyjazdu Tosi na jakiś obóz/wycieczkę/kolonie..
Jakby nie patrzeć rośnie ta moja dziewczyna i w świat będzie chciała ruszać bez Mamy.
Bez dwóch zdań spakuję Ją w owe woreczki. Będzie potrafiła sama doskonale się zorganizować rano.
Tu wyciągnie, do woreczka z pralką wieczorem brudne wrzuci. W tej walizce ład i porządek będzie.
I Mama spokojniejsza.
A przed wyjazdem widząc wypełnione wszystkie woreczki mamy pewność, że spodnie, koszulki, skarpetki, majtki, buty, klapki i bibeloty spakowane.
Dla tych, którzy często podróżują, do tych którzy lubią być dobrze zorganizowaniu, dla tych co żyją w chaosie a chcieliby inaczej, dla początkujących podróżników, dla bujającej w obłokach młodzieży…
Pięknie dopracowane. Zameczki, skórzane naszywki. Produkt godny prezesa 😉
Dziś, dzięki marce PAKOWNIE.PL mam dla Was do wygrania cały komplet w kolorze czarnym.
Cały zestaw woreczków, który jest nagrodą możecie zobaczyć TUTAJ.
Zestawy można też indywidualnie, samemu sobie kompletować wedle potrzeb (rodzai i kolorów)- TUTAJ.
Wystarczy jak zwykle odpowiedzieć na pytanie… A bardziej wstawić odpowiedzi w wykropkowane miejsce… Długość Waszych odpowiedzi zostawiona w komentarzach pod tym postem – dowolna…
„Kiedyś wyjadę do ………………… i zabiorę ze sobą ………………….”
Najfajniejsza odpowiedź zostanie wybrana 15.03.2019 (piątek) i do tej osoby pofrunie zestaw woreczków Pakownie.pl , który wyruszy z Wami w podróż Waszego życia..
__________________________
Worki na zdjęciach są poskładane. Po rozłożeniu osiągają duże wymiary. Szczegóły można zobaczyć na stronie Pakownie.pl
samotność – listy od czytelniczek.
„Julio muszę Cię przeprosić. Muszę Ci się do czegoś przyznać. Głupio mi. Ale Ty to Ty. Ty chyba zrozumiesz. Przepraszam, bo przestałam Cię czytać. Przestałam zaglądać. Przestałam zachwycać się Twoimi zdjęciami. Przestałam czekać na każdy post.
I nie dlatego że przestałam Cię lubić. Albo wkurzały mnie reklamy.
Julio masz cudowna rodzinę. Jako ktoś kto nie ma właściwie nikogo, z każdym Twoim postem i zdjęciem łamało się moje serce. Wiesz. Kiedy wszyscy wokół zdecydowanie nie są samotni. Kiedy wszyscy planują śluby, wspólne mieszkania, dzieci, domy, życie, wydatki, wakacje. Wszystko Julka. A Ty jesteś sama. Całkiem sama. Zawsze sama. Wszędzie. Sama w tłumie. Sama w firmie która znasz od podszewki. Sama w rodzinie którą kochasz ale wśród tych wszystkich cudownych par jesteś jedyną osobą bez pary. Sama z każdą decyzja. Sama nocą w pustym łóżku. Sama na niedzielnym spacerze. Sama. Nie ważne co zrobisz. Nie ważne czy o siebie zadbasz czy nie. Sama nie ważne czy jesteś dla ludzi mila czy oschła. Sama nie ważne jak bardzo się starasz. I patrzysz na Twoje zdjęcia. Na Ciebie taka piękna i mądrą. Na Adama dbającego o Ciebie. Na Tosię i Benia. Nie chcę Ci zazdrościć. Ale nie potrafię na to patrzeć. Nie potrafię. Przepraszam. Wybacz mi Julio. „
Zacznę od – dziękuję.
To jeden z najpiękniejszych wirtualnych listów jaki dostałam.
Wiesz dlaczego?
Bo po pierwsze, daje mi wiarę w człowieka. Że nie jest on do końca obdarty z myślenia i zapatrzony w zaraz znikające migawki modnych aplikacji.
To jeden z najpiękniejszych wirtualnych listów jaki dostałam.
Wiesz dlaczego?
Bo po pierwsze, daje mi wiarę w człowieka. Że nie jest on do końca obdarty z myślenia i zapatrzony w zaraz znikające migawki modnych aplikacji.
Że jest w nim jeszcze samoocena sytuacji, analiza siebie, swoich zachowań, a wreszcie przyznanie się do swoich słabości.
Bo wiesz, że dziś modnym jest, jedynie obraz bycia niezwykle szczęśliwym, bogatym, podróżującym, zaangażowanym i aktywnym.
A zaraz potem równie modnym, lecz już niezbyt często pokazywanym, bycie skrajnie narzekającym, obgadującym, leniwym hipochondrykiem.
Jednak ze wszystkim w życiu jest tak, że nie lubi skrajności.
Gdyby więc wziąć człowieka i pokazać na nim radość, ale też zwątpienie i bezsilność. Pieniądze, ale też wysiłek o nie i rachunki czy kredyty. Zaangażowanie jak i zrezygnowanie oraz niechęć. Aktywność i apatyczność czy rozleniwienie..
Wtedy otrzymalibyśmy człowieka idealnego.
Kiedy spotykam się z ludźmi, którzy odnoszą same sukcesy, a mąż ich nigdy nie denerwuje (w opowieściach, bo prawda taka nie bywa), to jestem taką rozmową niezwykle zmęczona.
Kiedy siadam do stołu z kimś kto we wszystko nie wierzy, wszystko się nie uda, świat jest męczący, zachowania innych są jedynie irytujące, to już do tych rozmów najczęściej nie wracam.
Od pierwszych chwil moją sympatię budzą w sobie ludzie, którzy potrafią przekląć rzeczywistość, niedomyślnego męża, dzieci ciamajdy, aby potem też pochwalić swą Teściową, docenić pogodę, ugotować obiad, który lubi mąż i powiedzieć synom, że Ich prace plastyczne są przepiękne, po czym przypiąć je na lodówkę.
Lubię ludzi, którzy nie udają. O dobrym powiedzą, ze złego się pośmieją. Czasami rozpłaczą z bezsilności. Do porażki przyznają.
Tacy ludzie powodują, że człowiek się przy nich otwiera. Może być sobą, a nie musi starać się aby w tej rozmowie doprowadzić do balansu.
Ta równowaga z człowiekiem „pośrednim” czyli normalnym i szczerym przychodzi sama.
Powoduje, że nawiązują się prawdziwe relacje między ludźmi. Nie grają przed sobą idealnych. Nie topią się w rozmowach pełnych negatywnych myśli i uczuć.
Kocham mojego męża i moją rodzinę nad życie. Rozmawiam z moją siostrą przez telefon codziennie. Czasami po kilka razy.
Ale jak się kłócimy to też z charakterem. I ktoś kiedyś powiedział, że zazdrości. Tych kłótni. Bo one świadczą o naszej zażyłości, bliskości, wielu tematach wspólnych, niezliczonej ilości rozmów i czasu razem. Tylko wtedy, albo przede wszystkim wtedy rodzą się powody do kłótni.
Kiedy żyje się obok siebie to nie ma się o co kłócić.
Moja siostra jest najwspanialszym prezentem jaki rodzice mogli mi dać. Do samej starości i śmierci chce z nią rozmawiać, wkurzać się na nią, a ona na mnie i wiedzieć, że zawsze, ale to zawsze możemy na siebie liczyć.
Choć bardzo się martwię, czy uda mi się w zdrowiu wychować moje dzieci, tak zmartwienie jest mniejsze gdy myślę, że jak mnie zabraknie to Ona będzie dla nich najwspanialszą Mamą.
Dlaczego o tym pisze? Bo najwspanialszy mąż denerwuje, bo najwspanialsza rodzina wkurza, bo najmądrzejsze dzieci są męczące i robią głupie rzeczy.
Przykładaj swoją miarę do obrazu jaki u mnie widzisz.
Przykładaj swoją miarę do obrazu jaki u mnie widzisz.
Musimy być ludźmi. Dopatrywać się dobrego i tworzyć dobro, ale nie ukrywać słabości.
Jednak bardzo ważne, aby przyglądać się ludziom. Nie wszystkim można powiedzieć wszystko.
Dobierać tych, którzy chcą z Tobą żyć, ale nie karmić się Tobą.
To o czym napisałaś mi moja droga, to wielka dla mnie mądrość i odwaga.
Mnie nauczył tego w dorosłym życiu mój mąż. To On pokazał mi drogę w której przyznawanie się do swoich słabości pomaga w przezwyciężeniu ich. Można się z kimś bliskim im dogłębniej przyjrzeć. Rozłożyć na części pierwsze. Po kolei reperować. I wyjść z tego bez szwanku.
Ale czemu Jemu udało się to zrobić?
Bo mój mąż w kłótni nigdy nie chce wygrać, a dojść do zgody. (to ważne! każdy człowiek powinien powtrzać to jak mantrę)
Bo ktoś chcący w kłótni wygrać i wyjść ze swoim na wierzch, Twoje przyznanie się do słabości weźmie jako szablę.
Będzie dzięki temu wojował dłużej, bardziej. A Tobie odejdzie ochota na przyznawanie się do „winy”.
Dlatego świadomość swoich słabości jest piękna. Ona daje nam możliwość aby z nich wyjść.
Kiedy już znamy kierunek, łatwiej ruszyć.
Mój mąż nauczył mnie również, aby dać Komuś możliwość wycofania się. Nieraz mówimy rzeczy pod wpływem chwili i emocji.
Potem próbujemy to cofnąć. Nieudolnie. Przez półsłówka.
Dajmy rozmówcy swoją mądrość. Nie zawsze wygrana w dyskusji jest wygraną. Najczęściej i zawsze tylko chęć dojścia do zgody jest wygraną.
Schodzę z tematu. Przepraszam.
Ty nie musisz mnie przepraszać. Nie masz za co mnie przepraszać.
Za słabość ludzką, którą ma każdy z nas? Przecież każdy z nas ma podobne uczucia względem innych ludzi czy zdarzeń.
Ale o tym nie mówią. To ja Ci dziękuję. Bo człowiek, który pisze tak pięknie jak Ty, a mógłby wylewać hejt w komentarzach i dawać sobie upust swojemu „nieszczęściu” jest dla mnie moim najmądrzejszym i najpiękniejszym czytelnikiem.
I choć teraz mnie nie czytasz, to ja jestem dumna z tego, że kiedyś tutaj byłaś, że do mnie piszesz o swoich uczuciach.
Bo przecież taki hejter, który pisze mi jaka jestem beznadziejna, to Ktoś, kto ma takie uczucia jak Ty, ale nie ma odwagi analizować siebie i o tym mówić. Woli obrazić mnie i tym polepszyć swoją samoocene. Bo gdyby był mądry i świadom siebie, to miejsca które działają mu na nerwy omijałby z daleka (jak Ty teraz) zamiast wlewać w nie swoje frustracje.
Piszesz mi „A Ty jesteś sama. Całkiem sama. Zawsze sama. Wszędzie. Sama w tłumie. Sama w firmie która znasz od podszewki. Sama w rodzinie którą kochasz, ale wśród tych wszystkich cudownych par jesteś jedyną osobą bez pary. Sama z każdą decyzja. Sama nocą w pustym łóżku. Sama na niedzielnym spacerze. Sama.”
Jak taka dziewczyna może być sama? Jeszcze z cudowną rodziną jak piszesz? Prawdą jest, że przyciąga się to, co daje się od siebie.
Może Ty stałaś się tą samotnością, może wierzysz w nią, trzymasz się kurczowo.
Czasami gdy myślę o czymś zbyt długo, zaczyna to stawać się prawdą, rządzić moim życiem.
Może lata w których byłaś sama, stały się już Twoim strachem, że oto trwać będzie wiecznie owa samotność..?
To tak jak często z kobietami, które nie mogą zajść w ciążę.. Ten strach i rozpacz, że nie mogą zajść w ciąże powoduje, że w nią nie zachodzą.
Gdy odpuszczają i żyją swoim życiem. Już nawet się cieszą, że mają spokój, wtedy zachodzą w ciążę.
Wolna głowa pozwala na pozbycie się tych demonów.
Nie da się rzecz jasna przy kawie powiedzieć „a sio demony”, wstać od stołu i znaleźć drugiego człowieka czy wsadzić dziecko do brzucha.
No nie da się. Choć wielu by chciało.
Jednak da się te demony wypędzić. Długą drogą. Czasami kiedy pogodzi się człowiek z długą drogą, ona okazuje się być bardzo krótka.
Tylko kiedy pewne rzeczy zaakceptujemy będziemy potrafili je zmienić. Choć brzmi przewrotnie.
Zaakceptuj swoją samotność i zacznij żyć dla siebie. Czytaj, chodź na basen, pielęgnuj ogródek, maluj, pisz, leć na Sycylię…
A może nasiona będzie sprzedawać dziewczyna z którą się zaprzyjaźnisz, może na basenie ten kto zastawi Ci auto uśmiechnie się jakoś inaczej i ty będziesz już wiedziała… że samotności czas powiedzieć „weź spadaj, już nie jesteś mi potrzebna”..
Jednak to wszystko zdarzyć się może tylko wtedy, gdy zwyczajnie ją polubisz i oswoisz.
Kiedy będziesz miała do niej żal i złość, nie opuści Cię nigdy. Bo przyciągasz żal i złość.
Dostajesz w życiu to czym jesteś.
Napisałaś też, że wszyscy wokół zdecydowanie nie są samotni… Och moja Droga.. Nawet nie wiesz jaką samotność można mieć w sobie, mając mnóstwo ludzi wokół siebie.
Uwierz mi, odpisuję na dziesiątki maili tygodniowo. Do kobiet, które mają problemy.
Można mieć świat u stóp. W pracy wianuszek przyjaciółek, rodzinę fajną. A być niewyobrażalnie samotnym. Samotność to nie brak ludzi wokół. Samotność nosi się w sobie.
I jak kiedyś może faktycznie było to zjawisko gdy brakowało ludzi wokół, tak teraz jest to zawsze stan ducha. Takie okropne czasy. Można mając jedną przyjaciółkę nie być nawet przez moment samotnym.
Jak myślisz, czemu te wszystkie gwiazdy estrady i kina popełniają samobójstwa?
Przecież oni mają miliardy ludzi, którzy daliby się za nich pokroić… Oni zawsze umierają z samotności.
Jest coś co można mieć i nigdy nie być samotnym. Trzeba polubić siebie. I nie potrzebować nikogo by wierzyć w swoje możliwości czy wartości.
Wtedy obojętne kto przyjdzie, kto odejdzie.. Mając siebie i dobrze się ze sobą czując, nie jest się samotnym nigdy. A lubiąc siebie, świat będzie lgnął do Ciebie.
Nie, nie.. lubić siebie, to nie jest pięć selfi w ciągu dnia. Lubić siebie, to zrobić sobie kawę, postawić fotel przodem do okna, i siedzieć w ciszy i milczeniu. Patrzeć na drzewa, trawy, dach bloku obok..
Lubić siebie, to wtedy, gdy nie oceniasz swojej osoby opiniami innych ludzi o Tobie.
Nie, nie, również nie wtedy, gdy masz w nosie ocenę jednej pani, bo masz i tak tysiąc lajków przy swoim zdjęciu. Najczęściej im więcej lajków, tym większy brak akceptacji siebie.
Lubimy siebie bez lajków. Lubimy siebie, gdy obserwujemy ptaki na kablach między słupami i nie robimy temu zdjęcia. Obserwujemy dla siebie. Stąd nie mam instastories. Chce mieć chwile i życie dla siebie. Kolejna aplikacja kradnie mi te chwile.
Musisz znać swą wartość. Samotność nie jest brakiem ludzi i rodziny, samotność to stan umysłu.
Gdybyś usiadła obok i powiedziałabym Ci o swoich demonach, jak je wcześniej nazwałam, to byś powiedziała – a może wcale jej tak nie zazdroszczę…
Bo każdy z nas, czy z ludźmi obok czy bez, ma swoje troski i problemy.
I tak, z dobrym człowiekiem obok, jest łatwiej w życiu. Z dobrym mężem, sąsiadem, rodzeństwem..
Ale często tak jak i łatwiej, tak i trudniej. Nie jedna mężatka dzieciata powie Ci – daj mi dwa dni samotności. Nawet sporo Ci za to zapłaci.
Musisz porzucić samotność w swojej głowie, a wtedy odejdzie ona również w świecie poza nią.
Wyjdź. Zrób coś. Dla siebie. Nie dla ludzi i samotności. Polub czas ze sobą. Wtedy zobaczysz, że Ktoś będzie chciał ten Twój czas skraść dla siebie. Ludzie dziś mają deficyt fajnego czasu, choć wydaje im się, że są ciągle czymś kreatywnym zajęci..
Napisałaś też, że wszyscy wokół zdecydowanie nie są samotni… Och moja Droga.. Nawet nie wiesz jaką samotność można mieć w sobie, mając mnóstwo ludzi wokół siebie.
Uwierz mi, odpisuję na dziesiątki maili tygodniowo. Do kobiet, które mają problemy.
Można mieć świat u stóp. W pracy wianuszek przyjaciółek, rodzinę fajną. A być niewyobrażalnie samotnym. Samotność to nie brak ludzi wokół. Samotność nosi się w sobie.
I jak kiedyś może faktycznie było to zjawisko gdy brakowało ludzi wokół, tak teraz jest to zawsze stan ducha. Takie okropne czasy. Można mając jedną przyjaciółkę nie być nawet przez moment samotnym.
Jak myślisz, czemu te wszystkie gwiazdy estrady i kina popełniają samobójstwa?
Przecież oni mają miliardy ludzi, którzy daliby się za nich pokroić… Oni zawsze umierają z samotności.
Jest coś co można mieć i nigdy nie być samotnym. Trzeba polubić siebie. I nie potrzebować nikogo by wierzyć w swoje możliwości czy wartości.
Wtedy obojętne kto przyjdzie, kto odejdzie.. Mając siebie i dobrze się ze sobą czując, nie jest się samotnym nigdy. A lubiąc siebie, świat będzie lgnął do Ciebie.
Nie, nie.. lubić siebie, to nie jest pięć selfi w ciągu dnia. Lubić siebie, to zrobić sobie kawę, postawić fotel przodem do okna, i siedzieć w ciszy i milczeniu. Patrzeć na drzewa, trawy, dach bloku obok..
Lubić siebie, to wtedy, gdy nie oceniasz swojej osoby opiniami innych ludzi o Tobie.
Nie, nie, również nie wtedy, gdy masz w nosie ocenę jednej pani, bo masz i tak tysiąc lajków przy swoim zdjęciu. Najczęściej im więcej lajków, tym większy brak akceptacji siebie.
Lubimy siebie bez lajków. Lubimy siebie, gdy obserwujemy ptaki na kablach między słupami i nie robimy temu zdjęcia. Obserwujemy dla siebie. Stąd nie mam instastories. Chce mieć chwile i życie dla siebie. Kolejna aplikacja kradnie mi te chwile.
Musisz znać swą wartość. Samotność nie jest brakiem ludzi i rodziny, samotność to stan umysłu.
Gdybyś usiadła obok i powiedziałabym Ci o swoich demonach, jak je wcześniej nazwałam, to byś powiedziała – a może wcale jej tak nie zazdroszczę…
Bo każdy z nas, czy z ludźmi obok czy bez, ma swoje troski i problemy.
I tak, z dobrym człowiekiem obok, jest łatwiej w życiu. Z dobrym mężem, sąsiadem, rodzeństwem..
Ale często tak jak i łatwiej, tak i trudniej. Nie jedna mężatka dzieciata powie Ci – daj mi dwa dni samotności. Nawet sporo Ci za to zapłaci.
Musisz porzucić samotność w swojej głowie, a wtedy odejdzie ona również w świecie poza nią.
Wyjdź. Zrób coś. Dla siebie. Nie dla ludzi i samotności. Polub czas ze sobą. Wtedy zobaczysz, że Ktoś będzie chciał ten Twój czas skraść dla siebie. Ludzie dziś mają deficyt fajnego czasu, choć wydaje im się, że są ciągle czymś kreatywnym zajęci..
Po tym liście wnioskuję, że jesteś mądra, refleksyjna, odważna…
Jesteś świetna dziewczyna. Weź już strzepnij ze spódnicy ten kurz samotności. Wiosna idzie. Wyjdź na rower.
Wiesz jak mi się marzy pojeździć samej rowerem?
A tu wiecznie Ktoś u dupy się wlecze… A to dzieci, mąż, koleżanki…
Jak mnie by to psychicznie pomogło… 😉
ściskam Cię mocno.
i nigdy nie przepraszaj za swoją mądrość.