Dziś oddaje głos mojej siostrzenicy Emilce Mielczarek.
My-lat trochę ponad zdobyciem dorosłości.
Trwamy- myśląc, że przez funkcjonowanie już nam się wszytko należy.
Że jesteśmy niezniszczalni.
Że nasza skóra odepchnie wszystko co złe, a organizm wszystko niedobre wydali.
Że złych uczynków karma nie zauważy, a dobre odda nam podwójnie.
Że być razem, znaczy działać mocniej.
Że być razem, znaczy cierpieć mniej.
Że światu raz zawalonego nie da się odbudować, nie wiedząc jeszcze, że czas daje nam do tego wszelkie narzędzia.
Robimy głupie tatuaże, bo w naszych głowach nie ma wyobrażenia poważnego wieku średniego.
Robimy, a następnie rozmyślamy, aby niebawem żałować.
Mówimy, potem głośno tłumacząc, aby coś miało sens.
Kochając, z trudem oddychamy.
Kochając, z trudem rezygnujemy.
Znajdując swoje przyjacielskie, bratnie dusze, czujemy spokój.
Bo wspólnie nic nie może nas dotknąć.
Bo jest ktoś, kto nas uratuje z otchłani rozpaczy.
Wracając po nocach czujemy, że żyjemy.
Pomagamy, bo wiemy jak wygląda obraz ludzi, którzy są na siebie obojętni.
Budujemy, bo wiemy jak wygląda obraz ludzi, którzy bezmyślnie niszczą.
Mówiąc głośno, nie zapominamy o głosie cichszych.
Ryzykując, krótko przebolewamy porażki.
Wstydząc się za swoje zachowanie, po prostu milczymy. Nie umiemy przepraszać.
Często szukamy siebie w nieodpowiednich szufladach.
Robimy zdjęcia, wiedząc, że nigdy już to nie wróci.
Nie wychodzimy z pokoju, bo nie tego od świata oczekiwaliśmy.
Teraz – bojąc się o jutro – żyjemy chwilą.
Czy jesteśmy egoistami? Czy tylko nie znamy siebie?
Po długim czasie zdajemy sobie sprawę, że porażki to lekcje. Nie umiemy się z nich uczyć. Czy to wszystko mija? Czy jest ktoś, kto potrafi nam wskazać drogę? Wkrótce dorośniemy.
Tymczasem bądźmy tymi ludźmi jeszcze przez chwilę. Jeszcze nas w nas niech będzie choć trochę. Z beztroską odpowiedzialnością. Z poukładanym buntem. Z nierozważną rozwagą. Z rozpieszczoną pokorą.
Przepiękne słowa młodego pokolenia, głębokie i wartościowe przemyślenia. Wyjątkowych ludzie otaczają wyjątkowi ludzie, a wokół nich rozwijają się pięknie kolejne pokolenia. Twoi najbliżsi, o których często piszesz Julko i Ty tworzycie wokół siebie wyjątkową aurę, a my dzięki Twoim, Waszym wpisom możemy zatrzymać się na chwilę i dojrzeć mądrość i piękno.